บทที่ 3: "หมากฝรั่งสตรอเบอร์รี่ครั้งสุดท้าย"

แต่วันนี้ลานีไม่มา เธอบอกว่าไม่สบาย มันเงียบไปหมด แม้แต่เสียงห้องเรียนที่ปกติมีชีวิตชีวาก็รู้สึกว่างเปล่า
ฉันแกะห่อหมากฝรั่ง มองมันสักพัก ความทรงจำมากมายในรสหวานเล็กๆ นี้ ฉันเกือบจะกิน แต่มือก็หยุดไว้
ฉันหยิบกระดาษเล็กๆ เขียนว่า “หายไวๆ นะ สตรอว์เบอร์รี่ของฉัน” แล้วแอบวางหมากฝรั่งไว้ในลิ้นชักของลานี
หนึ่งวินาทีก่อนเสียงกริ่ง ฉันยิ้ม รสสตรอว์เบอร์รี่อาจจะเหมาะกับความคิดถึงก็ได้