📚 เว็บนวนิยาย

ผู้เขียน: lynn.

โต๊ะตัวนี้... ยังมีรอยขีดที่เราเคยทำด้วยกัน ฉันมองไปที่ด้านขวาของหน้าโต๊ะ ไม้ตรงนั้นยังมีเส้นตรงที่เราเคยขีดด้วยไม้บรรทัดกับปากกาหมึกดำ ตอนนั้นเธอบอกว่า “ถ้าเราจบ อย่าลบรอยนี้นะ ให้มันเป็นพยาน” ฉันก็แค่หัวเราะแล้วพยักหน้า

ตอนนี้เธอย้ายโรงเรียนไปแล้ว สองเดือนเต็ม แต่ฉันยังนั่งตรงนี้ คนเดียว ไม่มีใครรู้เลยว่ารอยเล็กๆ นั้นมีเรื่องราวอยู่

ทุกครั้งที่ใกล้หมดคาบสุดท้าย ฉันมักจะพิงโต๊ะ แล้ววาดเส้นนั้นซ้ำด้วยดินสอ ช้าๆ เหมือนเป็นพิธีกรรมเล็กๆ ที่มีแค่ฉันที่เข้าใจ บางทีก็คิดว่าตัวเองบ้า จะเก็บอะไรไว้กับคนที่หายไปทำไม

แต่วันนี้ไม่เหมือนเดิม ครูบอกว่าสัปดาห์หน้าเราจะย้ายห้องเรียน โต๊ะนี้จะถูกทิ้งไว้ ฉันตกใจ แต่ก็เงียบ ไม่รู้จะพูดยังไง

ก่อนเสียงกริ่งเลิกเรียน ฉันหยิบปากกาหมึกดำออกมา ขีดเส้นนั้นอีกครั้ง หนักแน่น ตรงเงียบ ไม่มีเสียง

หนึ่งวินาทีก่อนกริ่งดัง ฉันแตะเส้นนั้นเบาๆ แล้วพูดในใจว่า “ขอบคุณที่อยู่กับฉันมาตลอด”