บทที่ 2: จดหมายที่ไม่มีชื่อ

เช้าวันหนึ่ง ขณะที่ตรวจสมุดภาพของเด็ก ๆ เธอเจอกระดาษพับแผ่นหนึ่ง ไม่มีชื่อผู้ส่ง ไม่มีตราไปรษณีย์ เป็นเพียงกระดาษที่พับอย่างประณีต
“ถ้าเธอยังจำร่มสีฟ้าและสายฝนแรกของเราได้ ฉันยังอยู่ตรงนี้ ฉันไม่เคยลืมเลย — ด.”
หัวใจนาราเต้นแรงขึ้น “ด.” งั้นเหรอ? ดิมัส?
ชื่อนี้เหมือนเงาที่กลับมาจากอดีต แต่ก็อบอุ่นราวกับอ้อมกอด
นาราลุกขึ้นแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ฝนตกอีกครั้ง... พร่างพรมความทรงจำในใจเธอ