บทที่ 3: บาดแผลที่ยังไม่หาย
นารารู้ในที่สุดว่าใครเป็นคนส่งจดหมายนั้น — ดิมัส ตอนนี้เป็นช่างภาพอิสระ พวกเขาพบกันที่สวนสาธารณะ บนม้านั่งตัวเดิมที่เคยนั่งด้วยกัน
“ฉันตามหาเธอมาตลอด แต่เธอก็หายไปเลย” ดิมัสจ้องตานารา
“ฉันต้องย้ายบ้านตอนนั้น... พ่อหนีไป แม่ก็ป่วย ชีวิตฉันพังหมด ดิม”
ดิมัสจับมือนารา “แต่ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วนะ”
น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว บาดแผลเก่าที่เคยซ่อนไว้ ค่อย ๆ เปิดออก แต่ภายใต้ความเจ็บปวดนั้น กลับมีความอบอุ่นเกิดขึ้นอีกครั้ง
“ฉันตามหาเธอมาตลอด แต่เธอก็หายไปเลย” ดิมัสจ้องตานารา
“ฉันต้องย้ายบ้านตอนนั้น... พ่อหนีไป แม่ก็ป่วย ชีวิตฉันพังหมด ดิม”
ดิมัสจับมือนารา “แต่ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วนะ”
น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว บาดแผลเก่าที่เคยซ่อนไว้ ค่อย ๆ เปิดออก แต่ภายใต้ความเจ็บปวดนั้น กลับมีความอบอุ่นเกิดขึ้นอีกครั้ง
