บทที่ 9: ระหว่างความเงียบกับความอยากเป็นเจ้าของ

ไม่ใช่แค่เรื่องงานอีกแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมาตรง ๆ
ลิเวียเริ่มรู้สึกได้ว่าสายตาของเรซาเปลี่ยนไป
เหมือนเขามีบางอย่างที่อยากพูด...แต่ยังไม่กล้า
คืนนั้น เรซาไปส่งลิเวียที่หน้าหอพัก
ทั้งสองคนนั่งเงียบอยู่ในรถสักพัก ไม่มีใครรีบลงหรือขับออกไป
เรซามองนาฬิกา แล้วก็หันมามองเธออีกครั้ง
ลิเวียกอดกระเป๋าแน่น รู้สึกสับสนว่าจะพูดหรือไม่พูดดี
“ผม...”
เรซาเริ่มพูด แต่ก็หยุดไป
ลิเวียรอฟัง แต่ไม่เร่ง เพราะเธอรู้ว่าเขากำลังลังเล
สุดท้ายเรซาก็แค่ยิ้มบาง ๆ “กลับดี ๆ นะ อย่าลืมกินข้าวล่ะ”
ลิเวียพยักหน้า “ขอบคุณที่มาส่งนะคะ”
ตอนที่เธอกำลังจะลงจากรถ เรซาก็แตะมือเธอเบา ๆ
“ถ้าวันหนึ่งผมพูดอะไรบางอย่าง...คุณจะไม่หนีไปใช่ไหม?”
ลิเวียตกใจ “พูดอะไรเหรอคะ?”
เรซายิ้มอีกครั้ง “ยังไม่ใช่ตอนนี้...แต่สักวัน ผมจะพูดแน่ ๆ”
คืนนั้น ลิเวียนอนไม่หลับเลย
ไม่ใช่เพราะรอแชทจากเรซา
แต่เพราะเธอเอง...ก็มีบางอย่างที่อยากพูดเหมือนกัน
ไม่มีบทถัดไปแล้ว
📖 รายการบท
- บทที่ 1: รอยยิ้มของเธอไม่เคยธรรมดา
- บทที่ 2: แชทที่ตอบกลับแค่คำว่า “โอเค”
- บทที่ 3: วันจันทร์ที่ไม่ธรรมดา
- บทที่ 4: บราวนี่กับสายตาที่เปลี่ยนไป
- บทที่ 5: ไม่ใช่แค่แชทเรื่องงานอีกต่อไป
- บทที่ 6: ความหึงที่ไม่ยอมรับ
- บทที่ 7: การรับส่งที่ทำให้ใจเต้น
- บทที่ 8: ปกป้องโดยไม่ต้องขอ
- บทที่ 9: ระหว่างความเงียบกับความอยากเป็นเจ้าของ