บทที่ 6: ความหึงที่ไม่ยอมรับ

ตอนลงจากมอเตอร์ไซค์ เธอยิ้มและหัวเราะกับริโออย่างสนิท
บังเอิญว่าเรซาก็เพิ่งมาถึงพอดี และเห็นภาพทั้งหมด
ทั้งเช้า เรซาเงียบกว่าปกติ ลิเวียสังเกตได้ แต่ยังไม่ถามอะไร
ตอนพักกลางวัน ลิเวียเดินมาที่แพนทรี่ พร้อมกาแฟสองแก้ว
“นี่กาแฟที่คุณชอบใช่มั้ยคะ?” เธอยื่นให้พร้อมรอยยิ้ม
เรซารับไว้แล้วพยักหน้า “ปกติมากับริโอเหรอ?”
ลิเวียชะงักนิดหน่อย “อ้อ วันนี้มอเตอร์ไซค์หนูเข้าอู่ ก็เลยขอเขาติดรถมาเฉย ๆ”
เรซานิ่งไปก่อนจะตอบสั้น ๆ ว่า “อืม” น้ำเสียงของเขาเรียบมากกว่าปกติ
ลิเวียเดินกลับโต๊ะอย่างครุ่นคิด
"เขา...หึงใช่ไหม?"
เย็นวันนั้น ก่อนกลับบ้าน เรซาส่งข้อความหาเธอ
“พรุ่งนี้ให้ผมไปรับมั้ย? จะได้ไม่ต้องหารถ”
ลิเวียยิ้มกว้าง
“โอเคค่ะ งั้นหนูจะตื่นเช้าหน่อย”
ความหึงไม่ต้องพูดออกมาเป็นคำ แค่การกระทำก็ชัดเจนพอ
และสำหรับลิเวีย... แค่นั้นก็เกินพอแล้ว
📖 รายการบท
- บทที่ 1: รอยยิ้มของเธอไม่เคยธรรมดา
- บทที่ 2: แชทที่ตอบกลับแค่คำว่า “โอเค”
- บทที่ 3: วันจันทร์ที่ไม่ธรรมดา
- บทที่ 4: บราวนี่กับสายตาที่เปลี่ยนไป
- บทที่ 5: ไม่ใช่แค่แชทเรื่องงานอีกต่อไป
- บทที่ 6: ความหึงที่ไม่ยอมรับ
- บทที่ 7: การรับส่งที่ทำให้ใจเต้น
- บทที่ 8: ปกป้องโดยไม่ต้องขอ
- บทที่ 9: ระหว่างความเงียบกับความอยากเป็นเจ้าของ