📚 เว็บนวนิยาย

ผู้เขียน: lynn.

หลังจากที่ได้พูดคุยกับพ่อแม่ของเต ธีก็เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวต่างๆ ได้มากขึ้น เขารู้สึกว่าเงาที่ตามเขาอยู่มีความเชื่อมโยงกับการหายตัวไปของเตอย่างแน่นอน แต่เขายังไม่รู้ว่าเงาต้องการอะไรจากเขา และทำไมถึงต้องตามติดเขาอยู่ตลอดเวลา

ธีตัดสินใจที่จะกลับไปยังริมแม่น้ำอีกครั้ง สถานที่ที่เขาพบตุ๊กตาไม้ของเต เขนั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่ พยายามที่จะรื้อฟื้นความทรงจำเกี่ยวกับวันที่เตหายตัวไป เขาจำได้ว่าในวันนั้น เขาและเตมาเล่นที่ริมแม่น้ำด้วยกัน พวกเขาสร้างบ้านทราย เล่นซ่อนแอบ และหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน แต่แล้วก็เกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันขึ้น

ขณะที่พวกเขากำลังเล่นกันอยู่ เตได้พลัดตกลงไปในแม่น้ำ กระแสน้ำเชี่ยวมาก ธีพยายามที่จะช่วยเต แต่เขาก็ไม่สามารถคว้าตัวเตไว้ได้ เตถูกกระแสน้ำพัดพาไปต่อหน้าต่อตาของธี ธีตกใจและหวาดกลัวมาก เขาตะโกนเรียกให้คนช่วย แต่ก็ไม่มีใครได้ยิน สุดท้าย เตก็จมหายไปในแม่น้ำ

ความทรงจำอันเลวร้ายถาโถมเข้ามาในจิตใจของธี เขาจำได้ว่าหลังจากเหตุการณ์นั้น เขารู้สึกผิดและเสียใจมาก เขาไม่กล้าบอกใครถึงสิ่งที่เกิดขึ้น เขาโกหกทุกคนว่าเตหนีตามคนแปลกหน้าไป เพราะเขากลัวว่าทุกคนจะโทษว่าเขาเป็นสาเหตุที่ทำให้เตหายตัวไป ความรู้สึกผิดนี้ฝังลึกอยู่ในจิตใจของธีมาโดยตลอด และมันก็เป็นสิ่งที่ทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมานมาจนถึงทุกวันนี้

ทันใดนั้นเอง เงาที่เคยอยู่ข้างหลังเขาก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวมาอยู่ตรงหน้าของธี เงาดูมืดมิดและน่ากลัวกว่าที่เคยเป็น ธีรู้สึกหวาดกลัว แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็รู้สึกว่าถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องเผชิญหน้ากับอดีต และปลดปล่อยตัวเองจากความรู้สึกผิดที่กัดกินใจเขามานานแสนนาน

"เต... ใช่ไหม?" ธีเอ่ยถามเสียงสั่นเครือ

เงาไม่ตอบ แต่รูปร่างของมันค่อยๆ เปลี่ยนไป มันเริ่มมีรูปร่างที่ชัดเจนขึ้น จนกระทั่งในที่สุด ธีก็ได้เห็นใบหน้าของเด็กชายคนหนึ่ง ใบหน้าที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี ใบหน้าของเต เพื่อนสนิทของเขาในวัยเด็ก

"ธี... ทำไม... ทำไมถึงทิ้งเราไว้คนเดียว?" เตในร่างเงาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่แฝงไปด้วยความเศร้า

น้ำตาของธีไหลอาบแก้ม เขารู้สึกผิดอย่างสุดซึ้ง เขาคุกเข่าลงตรงหน้าเงาของเต และกล่าวขอโทษด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"เราขอโทษ... เราขอโทษจริงๆ เต... เราไม่ได้ตั้งใจ... เรากลัว... เรากลัวว่าทุกคนจะโทษเรา..."

เตในร่างเงาจ้องมองธีด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ "ไม่เป็นไร... ธี... เรารู้... เรารู้ว่านายไม่ได้ตั้งใจ..."

"แล้วทำไมนายถึงตามเรามาตลอด? ทำไมนายไม่ไปสู่สุคติ?" ธีถามด้วยความสงสัย

"เราแค่อยากให้นายจำเราได้... เราไม่อยากถูกลืม... และเราอยากให้นายยกโทษให้ตัวเอง..." เตในร่างเงากล่าว

ธีเงยหน้ามองเต น้ำตาของเขาไหลออกมาไม่หยุด เขารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก ความรู้สึกผิดที่เคยหนักอึ้งค่อยๆ จางหายไป

"เรายกโทษให้ตัวเองแล้ว... เต... และเราจะไม่ลืมนาย... เราสัญญา..." ธีกล่าวด้วยความแน่วแน่