บทที่ 2: เสียงกระซิบจากความมืด
เสียงกระซิบเหล่านั้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ หมุนวนอยู่ในหัว ราวกับพยายามทะลุผ่านกำแพงแห่งสติสัมปชัญญะของพวกเขา คุณนายเดียนทรุดตัวลงในครัว หลับตา พยายามไม่สนใจเสียงที่เรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "เดียน...เจ้ารู้ว่าพวกเราต้องการอะไร..." เสียงนั้นกระซิบ คุณวิษณุกำหมัด เหงื่อเย็นซึมไปทั่วขมับ เขารู้ว่าพวกเขากำลังเล็งจุดอ่อนของสมาชิกแต่ละคนในครอบครัว สำหรับคุณนายเดียน มันคือความรู้สึกผิดของเธอจากอุบัติเหตุรถยนต์ที่คร่าชีวิตน้องสาวของเธอเมื่อหลายปีก่อน พวกเขาขุดคุ้ยมัน ขุดแผลเก่า ทำให้เธอรู้สึกไร้อำนาจมากขึ้นเรื่อยๆ
ในห้อง ริสากำลังพยายามปลอบริโอที่ยังคงตัวสั่นไม่หยุด "หนูกลัวค่ะพี่...พวกเขาอยู่ที่นี่..." ริโอกระซิบ ริสาพยักหน้า พยายามทำตัวเข้มแข็งแม้ว่าหัวใจของเธอกำลังสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เธอก็รู้ว่า "พวกเขา" กำลังเล็งอะไรกับเธอ ความกลัวความล้มเหลวของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการเรียน พวกเขามักจะกระซิบความล้มเหลวในการสอบ อนาคตที่มืดมน หรือความไม่สามารถที่จะปกป้องน้องชายของเธอได้ ความคิดเชิงลบเหล่านั้นหมุนวนอยู่ในใจเธอ เกือบทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ "อย่าไปฟังพวกเขานะริโอ" ริสากล่าวพร้อมกับกอดน้องชายแน่นขึ้น "มันเป็นแค่เรื่องหลอกลวง" แต่ในใจของเธอเอง เธอก็ยังสงสัย
ทันใดนั้น เสียงหัวเราะที่อยู่หน้าประตูก็เปลี่ยนเป็นเสียงครางยาว ราวกับมีคนกำลังถูกทรมาน เสียงนั้นสมจริงมาก เจ็บปวดมาก จนคุณวิษณุเกือบจะวิ่งไปที่ประตูเพื่อตรวจสอบ แต่สัญชาตญาณของเขากลับบอกว่าไม่ นี่ต้องเป็นกับดักแน่ๆ "อย่าหลงกลนะพ่อ" คุณนายเดียนกล่าวขึ้นมาทันที เสียงของเธอแหบแห้งแต่หนักแน่น ดูเหมือนว่าเธอจะสามารถขับไล่เสียงกระซิบเหล่านั้นไปได้ชั่วขณะหนึ่ง คุณวิษณุพยักหน้า พยายามกลับมามีสมาธิ "นี่คือบททดสอบนะลูก เราต้องเข้มแข็ง" เขากล่าวกับตัวเองและครอบครัว
เสียงครางนั้นดำเนินไปหลายนาที แล้วค่อยๆ เงียบลง เหลือไว้เพียงความเงียบที่น่าขนลุกกว่าเดิม เงียบเกินไป ริสามองไปที่หน้าต่างห้องนอนของเธอ ผ้าม่านที่เมื่อก่อนแขวนเรียบร้อย ตอนนี้กลับขยับเบาๆ ราวกับมีลมพัดเข้ามา แต่หน้าต่างปิดสนิท จากหลังม่าน ดวงตาสีแดงเรืองแสงคู่หนึ่งจ้องมองมาที่เธอโดยตรง ริสากลั้นหายใจ ริโอที่มองไปในทิศทางเดียวกัน ก็กรีดร้องอีกครั้ง รูปร่างสูงดำนั้นยืนอยู่หน้าต่าง นิ่งสนิท เพียงแค่มอง เสียงกระซิบกลับมาอีกครั้ง คราวนี้ใกล้กว่าเดิม ราวกับอยู่ข้างหูริสา "พวกเราจะมารับเจ้า...ทีละคน..."
ในห้อง ริสากำลังพยายามปลอบริโอที่ยังคงตัวสั่นไม่หยุด "หนูกลัวค่ะพี่...พวกเขาอยู่ที่นี่..." ริโอกระซิบ ริสาพยักหน้า พยายามทำตัวเข้มแข็งแม้ว่าหัวใจของเธอกำลังสั่นสะท้านอย่างรุนแรง เธอก็รู้ว่า "พวกเขา" กำลังเล็งอะไรกับเธอ ความกลัวความล้มเหลวของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการเรียน พวกเขามักจะกระซิบความล้มเหลวในการสอบ อนาคตที่มืดมน หรือความไม่สามารถที่จะปกป้องน้องชายของเธอได้ ความคิดเชิงลบเหล่านั้นหมุนวนอยู่ในใจเธอ เกือบทำให้เธอควบคุมตัวเองไม่ได้ "อย่าไปฟังพวกเขานะริโอ" ริสากล่าวพร้อมกับกอดน้องชายแน่นขึ้น "มันเป็นแค่เรื่องหลอกลวง" แต่ในใจของเธอเอง เธอก็ยังสงสัย
ทันใดนั้น เสียงหัวเราะที่อยู่หน้าประตูก็เปลี่ยนเป็นเสียงครางยาว ราวกับมีคนกำลังถูกทรมาน เสียงนั้นสมจริงมาก เจ็บปวดมาก จนคุณวิษณุเกือบจะวิ่งไปที่ประตูเพื่อตรวจสอบ แต่สัญชาตญาณของเขากลับบอกว่าไม่ นี่ต้องเป็นกับดักแน่ๆ "อย่าหลงกลนะพ่อ" คุณนายเดียนกล่าวขึ้นมาทันที เสียงของเธอแหบแห้งแต่หนักแน่น ดูเหมือนว่าเธอจะสามารถขับไล่เสียงกระซิบเหล่านั้นไปได้ชั่วขณะหนึ่ง คุณวิษณุพยักหน้า พยายามกลับมามีสมาธิ "นี่คือบททดสอบนะลูก เราต้องเข้มแข็ง" เขากล่าวกับตัวเองและครอบครัว
เสียงครางนั้นดำเนินไปหลายนาที แล้วค่อยๆ เงียบลง เหลือไว้เพียงความเงียบที่น่าขนลุกกว่าเดิม เงียบเกินไป ริสามองไปที่หน้าต่างห้องนอนของเธอ ผ้าม่านที่เมื่อก่อนแขวนเรียบร้อย ตอนนี้กลับขยับเบาๆ ราวกับมีลมพัดเข้ามา แต่หน้าต่างปิดสนิท จากหลังม่าน ดวงตาสีแดงเรืองแสงคู่หนึ่งจ้องมองมาที่เธอโดยตรง ริสากลั้นหายใจ ริโอที่มองไปในทิศทางเดียวกัน ก็กรีดร้องอีกครั้ง รูปร่างสูงดำนั้นยืนอยู่หน้าต่าง นิ่งสนิท เพียงแค่มอง เสียงกระซิบกลับมาอีกครั้ง คราวนี้ใกล้กว่าเดิม ราวกับอยู่ข้างหูริสา "พวกเราจะมารับเจ้า...ทีละคน..."
