บทที่ 4: เมื่อลมหายใจของคุณกลายเป็นบทเพลงสุดท้ายของฉัน

“ฉันกลัว อาร์ก้า...” ฮานะกระซิบ ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา
อาร์ก้าเปิดตาช้า ๆ แล้วยิ้มบาง “อย่ากลัว...เธอต้องเข้มแข็ง...เพื่อฉัน”
“ทำไมต้องเป็นนายก่อนล่ะ? เราสัญญากันว่าจะอยู่ด้วยกันนี่นา...”
“ฉันยังรักษาสัญญานั้น...แม้ฉันจะไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว” เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย
ฮานะหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งที่พับหลายชั้น
“ฉันแต่งเพลงให้ นายฟังในหัวก็พอ...เพราะฉันร้องไม่ไหว”
อาร์ก้าพยักหน้า
ฮานะเริ่มอ่านเนื้อเพลง เสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่ทุกคำเต็มไปด้วยความทรงจำ—กาแฟขม ดาดฟ้า และค่ำคืนของพวกเขา
เมื่อจบเพลง น้ำตาของอาร์ก้าไหลช้า ๆ เขาหลับตา แต่ริมฝีปากยังยิ้มอยู่
ลมหายใจหนึ่ง...สอง...แล้วเงียบไป
และฮานะรู้ดี ลมหายใจสุดท้ายของอาร์ก้า...คือบทเพลงสุดท้ายที่เธอจะไม่มีวันลืม