บทที่ 4: คำสาปที่ไม่อาจทำลายได้

เลียเริ่มจำบางสิ่งได้ แต่ทุกครั้งที่ความทรงจำกลับมา ร่างกายของเธอก็อ่อนแรงลง แอเรลเริ่มตื่นตระหนก คำสาปนั้นไม่ได้เกิดแค่กับเขา แต่มันเกี่ยวกับความรักเอง ถ้าความรักถูกบีบบังคับ มันจะทำลายผู้ที่รัก
"ทำไมต้องเป็นเธอที่จำได้?" แอเรลตะโกน
แต่เลียเพียงยิ้มอย่างอ่อนแรง "เพราะฉันก็รักเธอเหมือนกัน"
และคืนนั้น เธอหมดสติในอ้อมแขนของแอเรล และเขาก็รู้... ว่าเขาต้องเลือก: มีชีวิตอมตะอย่างโดดเดี่ยว หรือสูญเสียเธออีกครั้งตลอดไป