บทที่ 3: ความทรงจำอันฉายแวบผ่าน

"ฉัน... เคยฝันถึงเธอ" เธอพูดเบาๆ
แอเรลแทบจะตกเก้าอี้ ความฝันนั้นไม่ใช่ความฝัน มันคือความทรงจำ แต่สมองมนุษย์อ่อนแอ และกาลเวลาโหดร้าย เลียสับสน หวาดกลัว แต่แววตาเธอเปียกน้ำตา มีบางอย่างในตัวเธอที่พยายามจะตื่นขึ้นมา
"ในฝันนั้น... มีสวน และเธอก็ตายในอ้อมแขนฉัน"
แอเรลยิ้มขมขื่น "นั่นไม่ใช่ความฝัน เลีย มันคือความจริงที่เธอลืมไป"