บทที่ 2: บ้านที่เงียบเหงาเมื่อไม่มีเธอ

เขานั่งอยู่ที่ระเบียง มองฟ้ายามเย็น ลมพัดกลิ่นดินเปียกเข้ามา และความทรงจำก็ไหลมา เมย์ราหัวเราะแล้วดึงมือเขาเข้าไปกลางสายฝน
“เฮ้ อย่าวิ่งนะ ลื่น!”
“ยิ่งลื่นยิ่งสนุก!” เธอว่าแบบนั้น
รากายิ้มเล็กน้อย เมื่อก่อนพวกเขามีความสุขมาก แต่ชีวิตไม่ได้หวานตลอด
ข้อความเด้งเข้ามาในมือถือ จากเบอร์ที่ไม่รู้จัก
ฉันไม่เคยลืม...
เขารู้ทันทีว่าเป็นใคร และคืนนั้น เขารู้... หัวใจเขายังไม่หายดี