ภาษาไทย: “ทางเลือกชัดเจน...แต่ใจยังลังเล”

บ่ายวันหนึ่ง เรโน่เรียกไนลาไปที่ห้อง บรรยากาศดูจริงจังผิดปกติ
“ไน...ผมได้รับข้อเสนอเลื่อนตำแหน่ง แต่ต้องย้ายไปดูแลสาขาที่สุราบายา”
ตุบ...เหมือนมีอะไรมาทุบใจไนลา
“แล้ว...คุณจะลาออกจากที่นี่เหรอ?”
เรโน่พยักหน้าเบา ๆ “ใช่...แต่ผมไม่อยากไปคนเดียว”
ไนลามองเขานิ่ง “หมายความว่ายังไง?”
“ผมอยากให้คุณไปด้วย ไม่ใช่แค่ในฐานะพนักงาน...แต่มากกว่านั้น”
เงียบ
คำนั้นควรจะทำให้เธอดีใจ แต่มันกลับทำให้เธอสับสน นี่คือโอกาส...แต่ก็เหมือนกับกับดักความรู้สึก
“คุณพูดจริงเหรอ?” ไนลาถามเบา ๆ
เรโน่ขยับเข้ามาใกล้ “จริงที่สุด ผมไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่...แต่ตอนนี้ ผมจินตนาการชีวิตโดยไม่มีคุณไม่ได้แล้ว”
น้ำตาไนลาเกือบไหล...แต่เธอพยายามกลั้นไว้
“ฉันต้องคิดก่อนนะ เพราะสิ่งที่คุณเสนอ...มันไม่ใช่แค่งาน แต่มันคืออนาคต”
เรโน่พยักหน้า “ผมรอได้”
หลายวันไนลาคิดไม่หยุด แต่เช้าวันหนึ่ง เธอก็เดินเข้ามาในออฟฟิศด้วยรอยยิ้มที่ไม่เหมือนเดิม เธอเดินตรงไปที่ห้องเรโน่
“ถ้าฉันไปด้วย...ห้ามเรียกฉันว่า ‘พนักงาน’ อีกนะ”
เรโน่ยิ้ม “แล้วให้เรียกว่าอะไร?”
“เรียกว่า...ว่าที่ภรรยาเลยก็แล้วกัน”
ไม่มีบทถัดไปแล้ว