ภาษาไทย: “ใช้งานอีกแล้ว...ใช้งานอยู่ได้!”

“ไนลา! กาแฟล่ะ?!”
เสียงนั้นไม่ใช่ใครอื่น—เรโน่ เจ้านายหนุ่มที่คนในออฟฟิศบอกว่าหล่อ แต่สำหรับไนลา...แค่ผู้ชายขี้บ่นที่วัน ๆ เอาแต่สั่ง!
ไนลาถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินขึ้นบันไดพร้อมกาแฟร้อนในมือ
“นี่ค่ะ กาแฟดำ น้ำตาลสองช้อน เหมือนเดิม”
เรโน่มองแวบหนึ่งแล้วหันกลับไปทำงานที่หน้าจอ
“สายไปสามนาที”
“ขอโทษค่ะคุณบอส เมื่อกี้เจอแม่ค้าขายปาท่องโก๋หน้าบริษัทเลยหยุดแวะซื้อหน่อย”
เขาไม่พูดอะไร แต่ยื่นโพสต์อิทให้เธอ
“นี่รายการที่ต้องทำวันนี้”
ไนลามองกระดาษอย่างงง ๆ
“นี่มันไม่ใช่งานเลขานี่คะ! ซื้อสี ปริ้นท์เอกสาร จนถึงซื้ออาหารแมว...ที่นี่บริษัทหรือบ้านคะ?”
เรโน่ยังคงหน้าเรียบเฉย “คุณทำได้ใช่ไหม?”
ไนลามองกระดาษแล้วพยักหน้าเบา ๆ “ค่ะ ทำได้...”
ถึงจะเพิ่งทำงานได้แค่อาทิตย์เดียว แต่ไนลารู้สึกเหมือนเป็นแม่บ้านส่วนตัวมากกว่าเลขา แต่แปลก...ทำไมถึงยังรู้สึกอยากมาทำงานทุกวันนะ?
อาจเพราะอยากรู้ว่า...เจ้านายขี้บ่นนี่แกล้ง หรือกำลังลองใจ?
แล้วก็ไม่รู้ทำไม เวลาที่เขามองเธอ มันรู้สึกแปลก ๆ เหมือนกำลังจะบอกว่า “เธอสำคัญนะ”
แต่ก็อาจจะคิดไปเอง...ก็แค่พนักงานใหม่ที่ถูกสั่ง หรืออาจจะ...มากกว่านั้น?