📚 เว็บนวนิยาย

ผู้เขียน: lynn.

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เราก็เริ่มไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยขึ้น บางครั้งก็แค่ไปกินข้าวเย็นหลังเลิกงาน บางครั้งก็นั่งชิลที่คาเฟ่ คุยเรื่องงาน หรือแค่นั่งเงียบๆ ด้วยกัน...แต่มันสบายใจมาก

เพื่อนร่วมงานเริ่มถาม “พวกเธอเป็นแฟนกันเหรอ?”
ฉันได้แต่หัวเราะ “เปล่า แค่เพื่อน”
ประโยคนั้นกลายเป็นคำตอบอัตโนมัติไปแล้ว แต่ทุกครั้งที่พูด...มันเจ็บนิดๆ

ก็ใช่ เราไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ แต่การที่เขาใส่ใจฉัน รอฉันเลิกงาน จำรายละเอียดเล็กๆ ของฉันได้ทุกอย่าง...มันมากกว่าแค่คำว่า ‘เพื่อน’

คืนหนึ่ง เรานั่งอยู่ในรถด้วยกันหลังจากกินข้าว เขาไม่รีบขับกลับ ไฟถนนสลัว เพลงเบาๆ ลอยมาจากวิทยุ เงียบ...แต่เป็นความเงียบที่ทำให้ฉันอยากให้เวลาหยุดเดิน

เขาบอกว่า “เราชอบช่วงเวลาแบบนี้”
ฉันหันไปยิ้มบางๆ “เราก็เหมือนกัน”

แต่ก็แค่นั้น...ไม่มีอะไรต่อจากนั้น ไม่มีคำถามว่า “เราคืออะไรกันแน่”
บางทีอาจเพราะเราต่างก็กลัวจะเสียสิ่งดีๆ ที่มีอยู่ ถ้าเราทำให้มันชัดเจนเกินไป

บางครั้งฉันก็คิดว่า...แบบนี้ก็ดีแล้ว ไปไหนมาไหนด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน กลับบ้านด้วยกัน โดยไม่ต้องกังวลเรื่องสถานะ
แต่ลึกๆ แล้ว...ฉันก็อยากพูดออกไปว่า “เราต้องการมากกว่านี้”

แต่ปากก็พูดไม่ออก...เพราะกลัว
กลัวว่าถ้าพูดแล้ว เขาจะถอยห่าง
กลัวว่าจะเสียช่วงเวลาดีๆ ที่กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว

และบางที...เขาเองก็อาจรู้สึกเหมือนกัน
แต่ก็เลือกที่จะเงียบ เหมือนฉัน