📚 เว็บนวนิยาย

ผู้เขียน: lynn.

หลังจากเหตุการณ์ร่วมร่มวันนั้น ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ไม่รู้ว่าเขารู้ตัวไหม แต่ฉันรู้สึกไวกับการมีอยู่ของเขามากขึ้น ทุกครั้งที่เขาเดินผ่าน ฉันก็หาเรื่องคุย เช่นถามเรื่องงาน ทั้งที่รู้อยู่แล้ว หรือแค่พูดว่า “ยุ่งไหม?” เพื่อจะได้ยินเสียงเขา

และเขาก็ไม่เคยปฏิเสธที่จะตอบ แถมช่วงหลังๆ มานี้ เขาเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อนด้วยซ้ำ หัวข้อก็หลากหลาย ตั้งแต่กาแฟที่ชอบ ไปจนถึงบ่นเรื่องงานที่น่าปวดหัว มันรู้สึกเหมือนเรารู้จักกันมานาน ทั้งที่จริงๆ ก็ไม่นานเท่าไร

ฉันเริ่มชอบรอยยิ้มของเขา วิธีที่เขาตั้งใจฟัง แม้แต่ตอนที่เขาตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์รายงาน...ก็ยังดูดี แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกอบอุ่นที่สุดคือ เขาไม่เคยเร่งรัด ไม่เคยจีบแบบชัดเจน แต่ความใส่ใจของเขา...มันสัมผัสได้

คืนหนึ่ง เขาแชทมาหาก่อน แค่ถามว่า “กินข้าวยัง?”
เรียบง่ายมาก...แต่ทำไมถึงทำให้ฉันยิ้มไม่หุบก็ไม่รู้

ตั้งแต่นั้นมา การคุยตอนกลางคืนกลายเป็นกิจวัตรเล็กๆ ของเรา บางทีก็แค่แชร์มีม บางทีก็บ่นชีวิตยาวๆ แต่ก็มีเสมอ ทุกคืน ไม่มีขาด

ฉันเริ่มรู้สึกว่า...นี่ไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมงาน ไม่ใช่แค่คนคุย แต่มันคือคนที่ฉันเฝ้ารอในแต่ละวัน และแปลกดีนะ...ฉันรู้ว่าความรู้สึกนี้ไม่ผิด แต่ก็ไม่ถูกซะทีเดียว

เพราะเขาเคยพูดว่า “ตอนนี้เรายังไม่พร้อมมีใคร ยังมีเรื่องที่ต้องเคลียร์” และตอนนั้นฉันก็ตอบว่า “โอเค ไม่เป็นไร”
ทั้งที่ในใจ...มันเจ็บเบาๆ

แต่ฉันก็ยังอยู่ตรงนี้ เพราะความรู้สึกดีๆ นี้มันสบายเกินไป...จนใจไม่อยากปล่อยไปไหน แม้จะไม่มีสถานะ ฉันก็ยังอยากอยู่ เพราะบางคน...แม้จะไม่มีสิทธิ์ครอบครอง แต่ก็รักมากพอที่จะไม่ยอมปล่อยให้หายไป