บทที่ 3: ความในใจที่เงียบเกินจะเก็บไว้

ในงานนิทรรศการ เธอเปิดเสียงเพลงที่ธามแต่งขึ้นมา
เป็นเปียโนทำนองช้า อ่อนโยน และอบอุ่น
ขณะเพลงบรรเลง เธอขึ้นพูดต่อหน้าทุกคนว่า
“เขาไม่พูด...แต่เขาแสดงออกชัดเจนยิ่งกว่าทุกคำพูดบนโลก”
“ธาม...ถ้านายได้ยินเสียงหัวใจฉัน ฉันอยากให้นายรู้ว่า มันเรียกชื่อนายอยู่ทุกวัน”
หลังจบงาน ธามยื่นโน้ตแผ่นเล็กให้เธอ เขียนว่า:
“ฉันอาจเงียบ...แต่หัวใจฉันไม่เคยเงียบเลย”
“มันตะโกนเรียกเธอมาตลอด”
เอพิลอก
วันนี้ ธามกับเก้านั่งเงียบๆ ในห้องดนตรีด้วยกันบ่อยขึ้น
ไม่มีคำพูดมากมาย ไม่มีเสียงหัวเราะดังๆ เหมือนเมื่อก่อน
แต่แค่แววตา...และเสียงเปียโน ก็เพียงพอแล้วสำหรับ "คำว่ารัก"
จบเรื่อง: “เงียบ...แต่รัก”
ไม่มีบทถัดไปแล้ว