บทที่ 2: เมื่อใจเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

ธามอาจเงียบ...แต่การกระทำของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน
เขาจำทุกสิ่งที่เธอพูดได้ เขาจำได้ว่าเธอแพ้กลิ่นลาเวนเดอร์
รู้ว่าเธอชอบขนมกล้วยแม่ทำ และรู้ว่าเธอเกลียดวันฝนตก
วันหนึ่ง ขณะฝนตกหนัก เก้าไม่ได้พกร่ม ธามเดินมาหาเธอพร้อมร่มคันเล็ก และไม่พูดอะไร
แค่เดินข้างเธอไปจนถึงหอพัก
เธอยิ้มทั้งน้ำตา แล้วพูดว่า
“บางที...ความเงียบของนาย อาจเป็นเสียงที่ฉันชอบที่สุดก็ได้”