📚 เว็บนวนิยาย

ผู้เขียน: cano

วันที่วรดาเขียนจดหมายตอบกลับครั้งที่สอง เธอวางมันไว้หน้าห้อง
คืนนั้น...ไม่มีใครมาเก็บ ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีเงาในกล้องหน้าห้อง

แต่ในตอนเช้า —
ซองจดหมายใหม่วางอยู่แทนที่ พร้อมกับกระดาษแนบเล่มเล็ก และข้อความเขียนด้วยลายมือที่เธอจำได้ดี

“ผมอยากให้คุณอ่านสิ่งนี้ก่อนเจอผมจริงๆ”

ข้างในคือไดอารี่เล่มหนึ่ง
ปกผ้าสีกรม มีรอยเย็บขาดซ่อมด้วยด้าย
หน้าแรกเขียนไว้ว่า:

“บันทึกที่ไม่กล้าให้ใครอ่าน — เขมชาติ”

วรดาเปิดอ่านด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ...

10 ต.ค. 2018
“วันนี้เธอยิ้มตอนหยิบชีทจากฉัน — แค่นั้นก็ทำให้ฉันรู้ว่า ฉันจะไม่มีวันได้ลืมเธอ”

21 พ.ย. 2018
“เธอร้องไห้ในห้องสมุด ฉันอยากเดินเข้าไปถามว่า ‘โอเคไหม’ แต่ฉันทำได้แค่เขียนในสมุดเล่มนี้”

9 ม.ค. 2021
“ฉันเห็นเธออีกครั้งในสถานีรถไฟฟ้า เธอดูเหมือนคนที่ผ่านอะไรหนักหนามา แต่ยังสู้...เธอยังสวยเหมือนเดิม แม้จะไม่ได้ยิ้มเหมือนวันก่อน”

30 ก.ค. 2022
“ฉันแค่เก็บภาพเธอไว้ในสมุด ในใจ ไม่คิดจะเข้าไปหา
แต่ยิ่งเก็บไว้ มันก็ยิ่งล้นออกมา
ฉันเลยเริ่มเขียนจดหมายแรก
หวังว่าเธอจะอ่านมัน — และรับรู้ว่าเธอสำคัญกับใครบางคนมากแค่ไหน”

วรดาปิดไดอารี่ด้วยมือที่สั่น
เธอร้องไห้อีกครั้ง...แต่คราวนี้ไม่ใช่เพราะเศร้า

เย็นวันนั้น เธอกลับห้องด้วยความตั้งใจแน่วแน่
เธอเขียนจดหมายสุดท้ายด้วยลายมือของตัวเอง

“ฉันพร้อมจะเจอคุณแล้ว”
“ไม่ใช่เพราะฉันเหงา — แต่เพราะฉันรู้แล้วว่าความเงียบของคุณเต็มไปด้วยความรัก”
“คุณเขียนถึงฉันมานาน...ให้ฉันได้เขียนบทต่อไปบ้างนะคะ”

เธอสอดมันไว้ใต้ประตูห้องข้างๆ...
ห้องที่เธอไม่เคยรู้เลยว่า เขมชาติ อยู่ห้อง 1510 — ติดกับเธอมาตลอด

—

เช้าวันถัดมา เธอเปิดประตูห้องออกอย่างช้าๆ
และพบชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้าห้องข้างๆ ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว ผมสั้นเรียบร้อย ใส่แว่นบางกรอบ

เขาเงยหน้าขึ้น
สบตาเธอ
แล้วยิ้ม

“สวัสดีครับ...วรดา”
“ผมขอโทษที่ไม่ได้พูดตั้งแต่วันนั้น
แต่วันนี้ ผมขอเริ่มใหม่ — ไม่ใช่ในจดหมาย แต่อยู่ตรงหน้าเลยได้ไหมครับ”

วรดายิ้มทั้งน้ำตา

“ค่ะ — ฉันก็อยากเริ่มใหม่เหมือนกัน”

—

ฤดูฝนผ่านไป
ต้นไม้ริมระเบียงห้องเริ่มแตกใบใหม่

เสียงเคาะประตูในทุกค่ำคืนหายไป
แต่ถูกแทนที่ด้วย “เสียงหัวเราะ” และ “บทสนทนา” ที่เริ่มเบ่งบานแทนคำที่เขาเคยเขียนในความเงียบ

ความรัก...ที่เริ่มจากความลับ
กลายเป็นเรื่องจริงที่งดงามที่สุดในชีวิตของเธอ

(จบเรื่อง: จดหมายจากใครคนหนึ่ง)
— ความเงียบที่พูดได้ดังกว่าคำพูดใด ๆ —