บทที่ 2: เงาที่เธอลืม
เช้าวันจันทร์อากาศชื้นเย็น วรดายืนรอ BTS ตรงจุดเดิมที่เธอยืนทุกวัน
แต่วันนี้สายตาเธอไม่จ้องมือถือ ไม่ฟังเพลง เธอกลับมองผู้คนรอบตัวด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป
ในใจเธอมีคำถามที่ไม่หยุดสะท้อน:
“ใครกันแน่...ที่เขียนจดหมายนั้น”
—
เมื่อกลับถึงห้อง เธอพบซองใหม่วางอยู่บนพรมหน้าประตูอีกครั้ง
ภายในมีเพียงประโยคเดียวที่สั้นแต่ลึก
“คุณเคยยกมือขวาบังหน้าแสงแดดตอนเรียนอยู่ปี 2 ใช่ไหม?”
“ตอนนั้นคุณนั่งข้างหน้าต่างห้องเรียนอักษรศาสตร์ อาคาร 3”
เธอสะดุ้ง — เขารู้เรื่องเมื่อ เกือบ 7 ปีที่แล้ว
นั่นไม่ใช่ความลับที่เธอเคยเล่าให้ใครฟัง
มีแค่ "คนกลุ่มหนึ่ง" ที่อาจจำเรื่องพวกนี้ได้
เธอเปิด Facebook แล้วพิมพ์ชื่อของเพื่อนเก่าในคณะ
— กลุ่มเพื่อนปี 2, รุ่นเดียวกัน, คนที่เรียนห้องเดียวกัน...
เธอไล่ดูรายชื่อจนมาสะดุดกับชื่อหนึ่ง: “เขมชาติ ภูริศักดิ์”
เขาเคยเป็นเพื่อนที่เงียบๆ
ไม่เคยพูดกับเธอมากนัก แต่อยู่ในทุกกิจกรรมที่เธอไปร่วม
เธอจำได้ว่าเคยยืมหนังสือเขา และเขาก็ให้เธอยืมอย่างไม่พูดอะไรมาก
ในใจเธอเริ่มสงสัย...
เธอทักแชตไปด้วยข้อความสั้นๆ
“สวัสดี เราไม่ได้คุยกันนานแล้วนะ :)”
—
คืนนั้นไม่มีจดหมายหน้าห้อง
ครั้งแรกในรอบสองสัปดาห์...
เธอรู้สึกว่างเปล่า ราวกับรอยเท้าที่เคยมีถูกลบออกจากพรมโดยไม่มีคำลา
—
สามวันผ่านไป เขมชาติยังไม่ตอบแชต
เธอเริ่มคิดว่าอาจจะเป็นแค่ความบังเอิญ
แต่วันที่สี่ — มีจดหมายกลับมา
“ผมไม่ได้หนีไปไหน ผมแค่กลัว...เพราะคุณเริ่มจำได้แล้วใช่ไหม ว่าผมคือใคร”
“ผมเป็นเพียงเงาในห้องเรียน ห้องที่คุณนั่งใกล้หน้าต่าง ผมนั่งหลังสุด”
“คุณเคยหัวเราะเบาๆ ตอนเจอคำผิดในชีทสรุป — นั่นคือเสียงที่ผมไม่มีวันลืม”
“ผมไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสเขียนถึงคุณอีก หลังจากวันนั้น...วันที่คุณร้องไห้กลางห้องสมุด เพราะข้อความจากใครบางคนในมือถือ”
“วันนั้น ผมนั่งห่างจากคุณแค่ 3 เก้าอี้ แต่ผมไม่กล้าแม้แต่จะถามว่า...คุณโอเคไหม”
วรดาน้ำตาซึม — ไม่ใช่เพราะเศร้า
แต่เพราะความจริงบางอย่างจากวันนั้นย้อนกลับมา
ใช่...เธอจำได้แล้ว
—
ตอนปี 2 เธอมีแฟนหนุ่มที่บอกเลิกกันผ่านแชตในห้องสมุด
ไม่มีใครกล้าทำอะไร ไม่มีใครกล้าเดินเข้ามา
แต่เธอจำได้ว่ามีใครบางคนแอบวางทิชชู่ไว้ข้างเธอ โดยไม่พูดอะไร
ตอนนั้นเธอไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา
วันนี้...เธอรู้แล้วว่าเป็นใคร
เขาไม่เคยหายไปจากมุมเงียบๆ ของชีวิตเธอเลย
—
คืนนั้น เธอเขียนจดหมายตอบกลับไปครั้งที่สอง
“ฉันจำคุณได้แล้ว...ขอโทษที่ตอนนั้นฉันไม่เคยเห็นคุณเลยจริงๆ”
“แต่วันนี้ ฉันเห็นแล้ว — และรู้ว่า ความเงียบของคุณคือความอบอุ่นที่ฉันไม่เคยมีจากใคร”
เธอพับจดหมาย แล้ววางมันไว้หน้าห้องอีกครั้ง
ด้วยความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม
เธอไม่ได้รอแค่จดหมาย
เธอเริ่ม...รอเขา
แต่วันนี้สายตาเธอไม่จ้องมือถือ ไม่ฟังเพลง เธอกลับมองผู้คนรอบตัวด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป
ในใจเธอมีคำถามที่ไม่หยุดสะท้อน:
“ใครกันแน่...ที่เขียนจดหมายนั้น”
—
เมื่อกลับถึงห้อง เธอพบซองใหม่วางอยู่บนพรมหน้าประตูอีกครั้ง
ภายในมีเพียงประโยคเดียวที่สั้นแต่ลึก
“คุณเคยยกมือขวาบังหน้าแสงแดดตอนเรียนอยู่ปี 2 ใช่ไหม?”
“ตอนนั้นคุณนั่งข้างหน้าต่างห้องเรียนอักษรศาสตร์ อาคาร 3”
เธอสะดุ้ง — เขารู้เรื่องเมื่อ เกือบ 7 ปีที่แล้ว
นั่นไม่ใช่ความลับที่เธอเคยเล่าให้ใครฟัง
มีแค่ "คนกลุ่มหนึ่ง" ที่อาจจำเรื่องพวกนี้ได้
เธอเปิด Facebook แล้วพิมพ์ชื่อของเพื่อนเก่าในคณะ
— กลุ่มเพื่อนปี 2, รุ่นเดียวกัน, คนที่เรียนห้องเดียวกัน...
เธอไล่ดูรายชื่อจนมาสะดุดกับชื่อหนึ่ง: “เขมชาติ ภูริศักดิ์”
เขาเคยเป็นเพื่อนที่เงียบๆ
ไม่เคยพูดกับเธอมากนัก แต่อยู่ในทุกกิจกรรมที่เธอไปร่วม
เธอจำได้ว่าเคยยืมหนังสือเขา และเขาก็ให้เธอยืมอย่างไม่พูดอะไรมาก
ในใจเธอเริ่มสงสัย...
เธอทักแชตไปด้วยข้อความสั้นๆ
“สวัสดี เราไม่ได้คุยกันนานแล้วนะ :)”
—
คืนนั้นไม่มีจดหมายหน้าห้อง
ครั้งแรกในรอบสองสัปดาห์...
เธอรู้สึกว่างเปล่า ราวกับรอยเท้าที่เคยมีถูกลบออกจากพรมโดยไม่มีคำลา
—
สามวันผ่านไป เขมชาติยังไม่ตอบแชต
เธอเริ่มคิดว่าอาจจะเป็นแค่ความบังเอิญ
แต่วันที่สี่ — มีจดหมายกลับมา
“ผมไม่ได้หนีไปไหน ผมแค่กลัว...เพราะคุณเริ่มจำได้แล้วใช่ไหม ว่าผมคือใคร”
“ผมเป็นเพียงเงาในห้องเรียน ห้องที่คุณนั่งใกล้หน้าต่าง ผมนั่งหลังสุด”
“คุณเคยหัวเราะเบาๆ ตอนเจอคำผิดในชีทสรุป — นั่นคือเสียงที่ผมไม่มีวันลืม”
“ผมไม่เคยคิดว่าจะมีโอกาสเขียนถึงคุณอีก หลังจากวันนั้น...วันที่คุณร้องไห้กลางห้องสมุด เพราะข้อความจากใครบางคนในมือถือ”
“วันนั้น ผมนั่งห่างจากคุณแค่ 3 เก้าอี้ แต่ผมไม่กล้าแม้แต่จะถามว่า...คุณโอเคไหม”
วรดาน้ำตาซึม — ไม่ใช่เพราะเศร้า
แต่เพราะความจริงบางอย่างจากวันนั้นย้อนกลับมา
ใช่...เธอจำได้แล้ว
—
ตอนปี 2 เธอมีแฟนหนุ่มที่บอกเลิกกันผ่านแชตในห้องสมุด
ไม่มีใครกล้าทำอะไร ไม่มีใครกล้าเดินเข้ามา
แต่เธอจำได้ว่ามีใครบางคนแอบวางทิชชู่ไว้ข้างเธอ โดยไม่พูดอะไร
ตอนนั้นเธอไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา
วันนี้...เธอรู้แล้วว่าเป็นใคร
เขาไม่เคยหายไปจากมุมเงียบๆ ของชีวิตเธอเลย
—
คืนนั้น เธอเขียนจดหมายตอบกลับไปครั้งที่สอง
“ฉันจำคุณได้แล้ว...ขอโทษที่ตอนนั้นฉันไม่เคยเห็นคุณเลยจริงๆ”
“แต่วันนี้ ฉันเห็นแล้ว — และรู้ว่า ความเงียบของคุณคือความอบอุ่นที่ฉันไม่เคยมีจากใคร”
เธอพับจดหมาย แล้ววางมันไว้หน้าห้องอีกครั้ง
ด้วยความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม
เธอไม่ได้รอแค่จดหมาย
เธอเริ่ม...รอเขา
