บทที่ 1: จดหมายฉบับแรก
เสียงฝนโปรยลงมาตลอดบ่ายวันศุกร์ ฤดูฝนในกรุงเทพฯ ทำให้ถนนเปียกชื้น และผู้คนเร่งรีบกลับบ้านก่อนฟ้าจะคำราม
วรดา หญิงสาววัย 27 ปี พนักงานกราฟิกดีไซน์บริษัทโฆษณา ใช้ชีวิตเงียบๆ คนเดียวในคอนโดสูงย่านอารีย์
เธอไม่ใช่คนโดดเด่น ไม่มีเพื่อนสนิทนัก และไม่เคยมีความรักที่ยาวนานมากพอจะจดจำด้วยรอยยิ้ม
เย็นวันหนึ่งหลังเลิกงาน เธอกลับขึ้นลิฟต์ตามปกติ ก้าวออกมาที่ชั้น 15
แต่หน้าประตูห้อง 1511 มีบางอย่างวางอยู่...
ซองจดหมายสีน้ำตาลอ่อน ไม่มีชื่อผู้ส่ง มีแค่คำว่า
“ถึงคุณวรดา — จากคนที่เห็นคุณมาตลอด”
เธอขมวดคิ้ว มองซองนั้นราวกับมันเป็นของแปลกปลอม
ด้วยความลังเล เธอหยิบมันขึ้นมา เปิดอ่านภายในห้อง
ข้างในเป็นกระดาษลายมือเรียบร้อย ชัดเจน แต่ไร้ลายเซ็น
“คุณดูเหนื่อยนะวันนี้ คุณชอบขยับผมข้างหูทุกครั้งที่เครียด ผมเห็นคุณตอนคุณนั่งรอ BTS ขาไปทำงาน แล้วมองท้องฟ้าสีเทาเงียบๆ เหมือนกำลังถามมันว่า ‘เราจะไปถึงเมื่อไหร่’”
“คุณอาจลืมไปแล้วว่าโลกนี้มีคนที่มองคุณอยู่...แม้จะอยู่ในมุมที่คุณไม่เคยมองกลับ”
“ผมไม่ได้ต้องการให้คุณตอบ ผมแค่อยากให้คุณรู้...ว่าคุณไม่ได้อยู่คนเดียวเลยจริงๆ”
จดหมายนั้นไม่มีคำขู่ ไม่มีคำหยาบ ไม่มีแม้แต่ชื่อ
มันเหมือนถูกเขียนโดยคนรู้จักเธอดีมาก แต่เธอกลับจำไม่ได้ว่าเคยเปิดใจให้ใครขนาดนี้
—
วันรุ่งขึ้น เธอเริ่มมองไปรอบๆ ขณะรอรถไฟฟ้า มองคนรอบตัวมากกว่าปกติ
เธอไม่แน่ใจว่าใครเป็นเจ้าของจดหมายนั้น หรือมันเป็นแค่ “การเล่นตลก”
แต่พอกลับห้องตอนค่ำ
มีซองอีกใบวางอยู่...
“วันนี้คุณใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวลายทาง แสงแดดยามเช้าสะท้อนผิวของคุณจนผมนึกถึงภาพวาดที่ยังไม่เสร็จ”
“คุณเคยรู้ไหมว่าคุณดูเศร้ามากเวลาฟังเพลงช้าในหูฟังข้างขวา แล้วหลับตานิ่งเหมือนกำลังหลบหนีจากความจริง?”
“ผมอยากบอกว่า...คุณมีค่ามากกว่าที่คุณมองตัวเอง”
เธอเริ่มรู้สึกบางอย่างในใจ...อบอุ่น แต่ก็วังเวง
ใครกันที่สังเกตเธอได้ละเอียดขนาดนี้?
ใครที่รู้ว่าเธอใส่หูฟังข้างขวาตลอด?
ใครที่รู้ว่าเธอจะหยุดมองท้องฟ้าตรงสถานีอโศก?
—
ผ่านไป 1 สัปดาห์
เธอได้รับจดหมายแบบนี้ทุกวัน — ไม่มีคำหยาบ ไม่มีความโรคจิต ไม่มีคำขออะไร
แต่ในแต่ละฉบับ มักจะมีคำพูดที่เหมือนคนเขียนกำลัง “รู้จักเธอ” มากกว่าตัวเธอเอง
บางครั้งเขาเล่าเรื่องตัวเองสั้นๆ เช่น
“ผมเคยผ่านเรื่องที่ทำให้ผมไม่เชื่อในรักมานาน แต่ผมไม่อยากให้คุณปิดใจเหมือนผม”
บางครั้ง เขาทิ้งคำถามไว้ให้เธอ
“คุณยังฝันอยู่ไหม...หรือคุณหยุดไปตั้งแต่วันนั้นที่ใครบางคนทำคุณร้องไห้?”
เธอเริ่มจดจำลายมือของเขาได้ จดหมายพวกนั้นไม่ใช่แค่ถ้อยคำ — แต่มันคือ “กระจก” สะท้อนใจเธอ
เธอเริ่มเฝ้ารอมัน...
—
วันอาทิตย์หนึ่ง เธอลองเขียนตอบเป็นครั้งแรก
“คุณรู้จักฉันดีจนน่ากลัว...แต่ฉันไม่ได้รู้สึกถูกคุกคามนะ แค่สับสนว่าคุณเป็นใคร และทำไมถึงเลือกเขียนหาฉัน...”
เธอวางจดหมายนั้นไว้ที่หน้าห้อง ตามแบบที่เขาเคยทำ
วันรุ่งขึ้น...จดหมายตอบก็มา
“ผมดีใจที่คุณตอบกลับ — ผมไม่ได้อยากหลบซ่อน แต่ผมกลัว...ว่าถ้าคุณรู้ว่าผมเป็นใคร คุณจะไม่อยากเปิดจดหมายของผมอีก”
“ผมเคยทำผิดพลาดกับคุณไว้เมื่อหลายปีก่อน...คุณอาจลืมมันไปแล้ว แต่ผมไม่เคย”
วรดาหัวใจเต้นแรง — “เขา” ไม่ใช่คนแปลกหน้าอย่างที่คิด
เขาคือคนในอดีต
แต่ใครล่ะ?
เธอไม่รู้ว่าควรรู้สึกดีหรือควรกังวล
เพราะความลับเริ่มเข้มข้นขึ้นทุกวัน
วรดา หญิงสาววัย 27 ปี พนักงานกราฟิกดีไซน์บริษัทโฆษณา ใช้ชีวิตเงียบๆ คนเดียวในคอนโดสูงย่านอารีย์
เธอไม่ใช่คนโดดเด่น ไม่มีเพื่อนสนิทนัก และไม่เคยมีความรักที่ยาวนานมากพอจะจดจำด้วยรอยยิ้ม
เย็นวันหนึ่งหลังเลิกงาน เธอกลับขึ้นลิฟต์ตามปกติ ก้าวออกมาที่ชั้น 15
แต่หน้าประตูห้อง 1511 มีบางอย่างวางอยู่...
ซองจดหมายสีน้ำตาลอ่อน ไม่มีชื่อผู้ส่ง มีแค่คำว่า
“ถึงคุณวรดา — จากคนที่เห็นคุณมาตลอด”
เธอขมวดคิ้ว มองซองนั้นราวกับมันเป็นของแปลกปลอม
ด้วยความลังเล เธอหยิบมันขึ้นมา เปิดอ่านภายในห้อง
ข้างในเป็นกระดาษลายมือเรียบร้อย ชัดเจน แต่ไร้ลายเซ็น
“คุณดูเหนื่อยนะวันนี้ คุณชอบขยับผมข้างหูทุกครั้งที่เครียด ผมเห็นคุณตอนคุณนั่งรอ BTS ขาไปทำงาน แล้วมองท้องฟ้าสีเทาเงียบๆ เหมือนกำลังถามมันว่า ‘เราจะไปถึงเมื่อไหร่’”
“คุณอาจลืมไปแล้วว่าโลกนี้มีคนที่มองคุณอยู่...แม้จะอยู่ในมุมที่คุณไม่เคยมองกลับ”
“ผมไม่ได้ต้องการให้คุณตอบ ผมแค่อยากให้คุณรู้...ว่าคุณไม่ได้อยู่คนเดียวเลยจริงๆ”
จดหมายนั้นไม่มีคำขู่ ไม่มีคำหยาบ ไม่มีแม้แต่ชื่อ
มันเหมือนถูกเขียนโดยคนรู้จักเธอดีมาก แต่เธอกลับจำไม่ได้ว่าเคยเปิดใจให้ใครขนาดนี้
—
วันรุ่งขึ้น เธอเริ่มมองไปรอบๆ ขณะรอรถไฟฟ้า มองคนรอบตัวมากกว่าปกติ
เธอไม่แน่ใจว่าใครเป็นเจ้าของจดหมายนั้น หรือมันเป็นแค่ “การเล่นตลก”
แต่พอกลับห้องตอนค่ำ
มีซองอีกใบวางอยู่...
“วันนี้คุณใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวลายทาง แสงแดดยามเช้าสะท้อนผิวของคุณจนผมนึกถึงภาพวาดที่ยังไม่เสร็จ”
“คุณเคยรู้ไหมว่าคุณดูเศร้ามากเวลาฟังเพลงช้าในหูฟังข้างขวา แล้วหลับตานิ่งเหมือนกำลังหลบหนีจากความจริง?”
“ผมอยากบอกว่า...คุณมีค่ามากกว่าที่คุณมองตัวเอง”
เธอเริ่มรู้สึกบางอย่างในใจ...อบอุ่น แต่ก็วังเวง
ใครกันที่สังเกตเธอได้ละเอียดขนาดนี้?
ใครที่รู้ว่าเธอใส่หูฟังข้างขวาตลอด?
ใครที่รู้ว่าเธอจะหยุดมองท้องฟ้าตรงสถานีอโศก?
—
ผ่านไป 1 สัปดาห์
เธอได้รับจดหมายแบบนี้ทุกวัน — ไม่มีคำหยาบ ไม่มีความโรคจิต ไม่มีคำขออะไร
แต่ในแต่ละฉบับ มักจะมีคำพูดที่เหมือนคนเขียนกำลัง “รู้จักเธอ” มากกว่าตัวเธอเอง
บางครั้งเขาเล่าเรื่องตัวเองสั้นๆ เช่น
“ผมเคยผ่านเรื่องที่ทำให้ผมไม่เชื่อในรักมานาน แต่ผมไม่อยากให้คุณปิดใจเหมือนผม”
บางครั้ง เขาทิ้งคำถามไว้ให้เธอ
“คุณยังฝันอยู่ไหม...หรือคุณหยุดไปตั้งแต่วันนั้นที่ใครบางคนทำคุณร้องไห้?”
เธอเริ่มจดจำลายมือของเขาได้ จดหมายพวกนั้นไม่ใช่แค่ถ้อยคำ — แต่มันคือ “กระจก” สะท้อนใจเธอ
เธอเริ่มเฝ้ารอมัน...
—
วันอาทิตย์หนึ่ง เธอลองเขียนตอบเป็นครั้งแรก
“คุณรู้จักฉันดีจนน่ากลัว...แต่ฉันไม่ได้รู้สึกถูกคุกคามนะ แค่สับสนว่าคุณเป็นใคร และทำไมถึงเลือกเขียนหาฉัน...”
เธอวางจดหมายนั้นไว้ที่หน้าห้อง ตามแบบที่เขาเคยทำ
วันรุ่งขึ้น...จดหมายตอบก็มา
“ผมดีใจที่คุณตอบกลับ — ผมไม่ได้อยากหลบซ่อน แต่ผมกลัว...ว่าถ้าคุณรู้ว่าผมเป็นใคร คุณจะไม่อยากเปิดจดหมายของผมอีก”
“ผมเคยทำผิดพลาดกับคุณไว้เมื่อหลายปีก่อน...คุณอาจลืมมันไปแล้ว แต่ผมไม่เคย”
วรดาหัวใจเต้นแรง — “เขา” ไม่ใช่คนแปลกหน้าอย่างที่คิด
เขาคือคนในอดีต
แต่ใครล่ะ?
เธอไม่รู้ว่าควรรู้สึกดีหรือควรกังวล
เพราะความลับเริ่มเข้มข้นขึ้นทุกวัน
