📚 เว็บนวนิยาย

ผู้เขียน: cano

ค่ำวันเสาร์อันเงียบงัน มายด์นั่งทบทวนข้อมูลในโน้ตบุ๊กอยู่ในห้องพักแพทย์ ร่างกายอ่อนล้าแต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยคำถาม — “ธันวา” คือใครกันแน่?

เธอลองค้นใน Google ด้วยคำว่า “อาสาสมัครชื่อธันวา โรงพยาบาลเชียงใหม่” แต่ไม่เจออะไรที่เกี่ยวข้อง
จู่ๆ เธอก็นึกขึ้นได้ว่ามีข่าวเก่าเกี่ยวกับเหตุเพลิงไหม้เมื่อสามปีก่อนในแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลนี้

เธอค้นหาข่าวเหตุการณ์นั้น แล้วพบสิ่งที่ทำให้เธอชะงัก

“ชายหนุ่มอาสาสมัครเสียชีวิตขณะช่วยคนไข้ในเหตุเพลิงไหม้”
ชื่อของเขาคือ...“ธันวา อภิชา”

เธอเบิกตากว้าง — รูปถ่ายในข่าวเป็นใบหน้าคุ้นตา รอยยิ้มอ่อนโยน ดวงตาเงียบขรึม

ใช่...เขาคือคนเดียวกับที่เธอเจออยู่ทุกวัน

วันต่อมา เธอตัดสินใจถามตรงๆ ระหว่างที่เจอเขาใต้ต้นก้ามปู

“ธันวา...ฉันรู้แล้วว่านายคือใคร”

เขานิ่งไป ดวงตาไม่แปลกใจเลย

“ฉันเห็นข่าวเมื่อสามปีก่อน...นาย...”

“ใช่” เขาตอบเบาๆ “ผมเสียชีวิตในคืนนั้น”

มายด์ใจเต้นแรง เธอรู้สึกทั้งกลัวและสงสารในเวลาเดียวกัน

“แล้วทำไมนายถึงยังอยู่ที่นี่?”

เขาเงยหน้ามองท้องฟ้า ราวกับกำลังมองหาแสงดาวที่ไม่มีใครเห็น

“ผมไม่แน่ใจนัก...แต่อะไรบางอย่างผูกผมไว้กับที่นี่ ผมไม่เคยข้ามไปไหนได้เลย — เหมือนมีบางอย่างที่ยังไม่จบ”

“แล้วทำไมฉันถึงเห็นนาย?”

“คุณเป็นคนแรก...ที่คุยกับผม ตอบผม รับรู้ผม เหมือนคุณ...มองเห็นในสิ่งที่คนอื่นไม่เห็น”

มายด์กลืนน้ำลาย หัวใจเหมือนถูกบีบ

“แล้ว...ความรู้สึกที่ฉันมีต่อนาย มันจริงไหม?”

ธันวาหันมาสบตาเธอ

“จริง — แม้ว่าผมจะไม่มีตัวตนแล้ว แต่หัวใจผมยังรู้สึก ยัง...รักได้”

คำว่ารักนั้นเหมือนคำสาป ทั้งอบอุ่นและเจ็บปวด

เธอยิ้มทั้งน้ำตา “นายรู้ไหม ว่ามันทรมานแค่ไหนที่ต้องรักใครที่กอดไม่ได้”

เขายิ้มจางๆ แล้วเอื้อมมือจะจับมือเธอ — แต่มือของเขาทะลุผ่านมือของเธอเบาๆ เหมือนเงา

เธอกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

หลายวันหลังจากนั้น มายด์พยายามหาเบาะแสเกี่ยวกับอดีตของธันวา
เธอได้พบกับ “แม่ของเขา” ที่ยังคงมานั่งเงียบๆ ทุกวันที่ม้านั่งต้นก้ามปู ราวกับรอใครบางคน

“แม่เขาบอกว่า ธันวาอยากเป็นหมอ แต่ไม่มีโอกาสเรียน เพราะต้องดูแลครอบครัว”

“เขาเลยเป็นอาสาสมัครที่นี่แทบทุกคืน”

เมื่อได้ยินแบบนั้น หัวใจของมายด์ยิ่งเจ็บ — เขาไม่เคยมีโอกาสได้ใช้ชีวิตแบบคนอื่น

คืนนั้น มายด์กลับไปที่ต้นก้ามปูอีกครั้ง — และพบเขายืนรออยู่

“ฉันอยากช่วยนาย...ให้ไปในที่ที่ควรอยู่”

“คุณจะทำได้เหรอ?” ธันวาถามเบาๆ

“ได้สิ...” เธอยิ้มทั้งน้ำตา “แค่บอกมาว่า...มีอะไรที่ยังไม่จบ?”

ธันวาเงียบไปนาน ก่อนตอบว่า

“แม่ของผม...ผมอยากให้เธอรู้ว่า ผมไม่เสียชีวิตอย่างเปล่าประโยชน์...ผมอยากให้เธอภูมิใจในตัวผม”

“งั้นฉันจะเป็นปากเป็นเสียงให้นายเอง”

วันรุ่งขึ้น มายด์เขียนจดหมายถึงแม่ของธันวา และเล่าถึงทุกครั้งที่เขาช่วยผู้ป่วย แม้ในวันที่ไม่มีใครเห็น

เธอบอกว่า “เขาเป็นมากกว่าอาสาสมัคร — เขาเป็นแสงเงาที่คอยดูแลคนเจ็บป่วย แม้ในวันที่ไม่มีร่างกายแล้วก็ตาม”

แม่ของธันวาน้ำตาไหล — และกระซิบบอกต้นก้ามปูว่า

“กลับบ้านได้นะลูก แม่รู้แล้วว่าลูกเก่งแค่ไหน...แม่ภูมิใจในตัวลูก”

คืนนั้น...มายด์รอธันวาใต้ต้นไม้เหมือนทุกครั้ง
เขายิ้มให้เธอ แต่น้ำตาเอ่อล้นในแววตา

“ผมคงต้องไปแล้ว...”

เธอสั่นศีรษะ น้ำตาไหล “ฉันยังไม่อยากให้นายไป”

“แต่ผมอยู่ต่อไม่ได้แล้ว...” เขาก้าวเข้ามาใกล้ แล้วก้มหน้าลงเล็กน้อย

“ผมรักคุณ...ขอบคุณที่ทำให้ผมรู้ว่าแม้ในความตาย หัวใจก็ยังเต้นได้”

เธอร้องไห้จนพูดไม่ออก ขณะที่ร่างของเขาเริ่มจางลงไปกับแสงจันทร์