บทที่ 1: แรกพบในเงามืด
เสียงฝนกระทบหลังคาโลหะเบาๆ ดังคลออยู่ตลอดช่วงเย็นของวันพฤหัสบดี โรงพยาบาลกลางเมืองเชียงใหม่ยังคงเต็มไปด้วยผู้ป่วย ญาติ และเจ้าหน้าที่ที่เดินไปมาขวักไขว่
“หมอมายด์! เคสฉุกเฉินเข้าห้องตรวจสามค่ะ!”
มายด์ — นักศึกษาแพทย์ชั้นปีสุดท้าย ผู้มีดวงตานิ่งแต่เปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น รีบก้าวเท้าเข้าไปในห้องฉุกเฉิน เธอเหนื่อยล้าเหมือนทุกวัน แต่ยังไม่เคยปฏิเสธการเรียนรู้
ภายในห้องตรวจ เธอพบผู้ป่วยหญิงวัยกลางคนที่หน้าซีด มือเย็น และชีพจรอ่อน มายด์รับหน้าที่ช่วยแพทย์พี่เลี้ยงตรวจอาการ และสั่งให้เจ้าหน้าที่ช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้น
ในช่วงชุลมุน เธอสังเกตเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนเงียบอยู่มุมห้อง เขาใส่เสื้อกาวน์อาสาสมัคร มีป้ายชื่อเขียนด้วยลายมือว่า "ธันวา"
เขาช่วยถือถังออกซิเจน ส่งอุปกรณ์ให้พยาบาล และเงียบเป็นเงาตามตัว — แต่ดวงตาคู่นั้นกลับเต็มไปด้วยความเข้าอกเข้าใจ เหมือนเคยผ่านการสูญเสียมาแล้วหลายครั้ง
หลังจากผู้ป่วยได้รับการดูแลจนปลอดภัย มายด์เดินไปหาเขา
“นาย...อยู่เวรเหรอ?”
ชายหนุ่มยิ้มบางๆ “ใช่ครับ คืนนี้จนถึงตีสาม”
“ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลยนะ นายมาจากกลุ่มไหนเหรอ?”
“แค่มาช่วยน่ะครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพและเป็นมิตร “ไม่สังกัดกลุ่มไหนเป็นพิเศษ”
มายด์รู้สึกประหลาดใจ เพราะปกติอาสาสมัครทุกคนต้องลงทะเบียนและผ่านการอบรม เธอไม่เคยเห็นเขาในประชุม หรือมีชื่อในกลุ่มแชตเลย
แต่ก่อนที่เธอจะถามอะไรต่อ ธันวาก็ยกมือไหว้ขอตัวแล้วเดินจากไป ทิ้งเธอไว้กับคำถามในใจ
หลายวันผ่านไป มายด์เริ่มสังเกตว่า “ธันวา” มักจะโผล่มาในเวลาที่ไม่มีใครเห็น ไม่อยู่ในตารางอาสา แต่ทุกครั้งที่มีเหตุฉุกเฉิน เขาจะปรากฏตัวเสมอ — เงียบ ง่าย และหายไปเหมือนลม
วันหนึ่งในตอนเย็น ขณะมายด์ออกเวร เธอเห็นเขานั่งอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นก้ามปูริมโรงพยาบาล
“วันนี้ไม่กลับเหรอ?” เธอถามขณะเดินเข้ามาใกล้
“ผมชอบอยู่เงียบๆ ตรงนี้น่ะครับ” เขาตอบโดยไม่มองหน้า แต่กลับยิ้มบางๆ “ที่นี่สงบดี”
เธอนั่งลงข้างๆ พลันสัมผัสได้ถึงกลิ่นฝนเจือกลิ่นสบู่จางๆ
“นาย...เหมือนคนมีอะไรในใจตลอดเวลาเลยนะ”
เขาหันมามองเธอครั้งแรก ดวงตาเขานิ่งแต่ลึก เหมือนกำลังแบกรับบางอย่าง
“บางที...เงาในใจเรามันใหญ่เกินไป เราเลยต้องหาที่ซ่อนตัวบ้าง”
คำพูดนั้นทำให้มายด์เงียบไปครู่หนึ่ง เธอไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร รู้แค่ว่าเธอเข้าใจดี เพราะเธอก็มีเงาในใจเหมือนกัน
คืนนั้น มายด์ลองค้นหาข้อมูลอาสาสมัครชื่อ “ธันวา” ในระบบของโรงพยาบาล
...ไม่พบข้อมูล
ไม่มีรายชื่ออาสาสมัคร ไม่มีประวัติลงเวร ไม่มีบัตรพนักงาน ไม่มีลายนิ้วมือในระบบเข้า-ออก
เธอลองถามพี่พยาบาลที่สนิทกัน
“อาสาชื่อธันวา? หืม...ไม่เคยได้ยินเลยจ้ะ”
แม้แต่หมอประจำเวรยังบอกว่า “เหมือนเคยเห็นหน้าอยู่นะ แต่ไม่แน่ใจว่าอยู่เวรตอนไหน”
เธอเริ่มรู้สึกไม่แน่ใจในสิ่งที่ตัวเองเห็น “หรือว่าเขาจะเป็นแค่...ภาพหลอน?”
แต่ทุกครั้งที่เขาอยู่ข้างเธอ ความรู้สึกอบอุ่นนั้น...มันจริงเกินไป
วันหนึ่ง ขณะที่เธอเดินผ่านห้องฉุกเฉินยามค่ำ เธอได้ยินเสียงเด็กร้องไห้จากห้องพักญาติ
เธอเปิดประตูเข้าไป แล้วเห็นภาพที่ทำให้เธอขนลุก
เด็กชายอายุประมาณ 7 ขวบ นั่งอยู่บนตักของ “ธันวา” และสงบลงเมื่อเขากอดเบาๆ พร้อมพูดเพียงว่า “ไม่เป็นไรนะ แม่จะปลอดภัย”
เธอพาเด็กออกมาแล้วรีบวิ่งกลับไปดูห้องนั้นอีกครั้ง
...ว่างเปล่า ไม่มีใคร ไม่มีเสียง ไม่มีเงา
เธอรู้ตัวในตอนนั้นว่า — เธอกำลังหลงรักคนที่มีความลับบางอย่าง...ที่อาจไม่ใช่คนธรรมดา
“หมอมายด์! เคสฉุกเฉินเข้าห้องตรวจสามค่ะ!”
มายด์ — นักศึกษาแพทย์ชั้นปีสุดท้าย ผู้มีดวงตานิ่งแต่เปี่ยมด้วยความมุ่งมั่น รีบก้าวเท้าเข้าไปในห้องฉุกเฉิน เธอเหนื่อยล้าเหมือนทุกวัน แต่ยังไม่เคยปฏิเสธการเรียนรู้
ภายในห้องตรวจ เธอพบผู้ป่วยหญิงวัยกลางคนที่หน้าซีด มือเย็น และชีพจรอ่อน มายด์รับหน้าที่ช่วยแพทย์พี่เลี้ยงตรวจอาการ และสั่งให้เจ้าหน้าที่ช่วยปฐมพยาบาลเบื้องต้น
ในช่วงชุลมุน เธอสังเกตเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนเงียบอยู่มุมห้อง เขาใส่เสื้อกาวน์อาสาสมัคร มีป้ายชื่อเขียนด้วยลายมือว่า "ธันวา"
เขาช่วยถือถังออกซิเจน ส่งอุปกรณ์ให้พยาบาล และเงียบเป็นเงาตามตัว — แต่ดวงตาคู่นั้นกลับเต็มไปด้วยความเข้าอกเข้าใจ เหมือนเคยผ่านการสูญเสียมาแล้วหลายครั้ง
หลังจากผู้ป่วยได้รับการดูแลจนปลอดภัย มายด์เดินไปหาเขา
“นาย...อยู่เวรเหรอ?”
ชายหนุ่มยิ้มบางๆ “ใช่ครับ คืนนี้จนถึงตีสาม”
“ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลยนะ นายมาจากกลุ่มไหนเหรอ?”
“แค่มาช่วยน่ะครับ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพและเป็นมิตร “ไม่สังกัดกลุ่มไหนเป็นพิเศษ”
มายด์รู้สึกประหลาดใจ เพราะปกติอาสาสมัครทุกคนต้องลงทะเบียนและผ่านการอบรม เธอไม่เคยเห็นเขาในประชุม หรือมีชื่อในกลุ่มแชตเลย
แต่ก่อนที่เธอจะถามอะไรต่อ ธันวาก็ยกมือไหว้ขอตัวแล้วเดินจากไป ทิ้งเธอไว้กับคำถามในใจ
หลายวันผ่านไป มายด์เริ่มสังเกตว่า “ธันวา” มักจะโผล่มาในเวลาที่ไม่มีใครเห็น ไม่อยู่ในตารางอาสา แต่ทุกครั้งที่มีเหตุฉุกเฉิน เขาจะปรากฏตัวเสมอ — เงียบ ง่าย และหายไปเหมือนลม
วันหนึ่งในตอนเย็น ขณะมายด์ออกเวร เธอเห็นเขานั่งอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นก้ามปูริมโรงพยาบาล
“วันนี้ไม่กลับเหรอ?” เธอถามขณะเดินเข้ามาใกล้
“ผมชอบอยู่เงียบๆ ตรงนี้น่ะครับ” เขาตอบโดยไม่มองหน้า แต่กลับยิ้มบางๆ “ที่นี่สงบดี”
เธอนั่งลงข้างๆ พลันสัมผัสได้ถึงกลิ่นฝนเจือกลิ่นสบู่จางๆ
“นาย...เหมือนคนมีอะไรในใจตลอดเวลาเลยนะ”
เขาหันมามองเธอครั้งแรก ดวงตาเขานิ่งแต่ลึก เหมือนกำลังแบกรับบางอย่าง
“บางที...เงาในใจเรามันใหญ่เกินไป เราเลยต้องหาที่ซ่อนตัวบ้าง”
คำพูดนั้นทำให้มายด์เงียบไปครู่หนึ่ง เธอไม่รู้จะตอบว่าอย่างไร รู้แค่ว่าเธอเข้าใจดี เพราะเธอก็มีเงาในใจเหมือนกัน
คืนนั้น มายด์ลองค้นหาข้อมูลอาสาสมัครชื่อ “ธันวา” ในระบบของโรงพยาบาล
...ไม่พบข้อมูล
ไม่มีรายชื่ออาสาสมัคร ไม่มีประวัติลงเวร ไม่มีบัตรพนักงาน ไม่มีลายนิ้วมือในระบบเข้า-ออก
เธอลองถามพี่พยาบาลที่สนิทกัน
“อาสาชื่อธันวา? หืม...ไม่เคยได้ยินเลยจ้ะ”
แม้แต่หมอประจำเวรยังบอกว่า “เหมือนเคยเห็นหน้าอยู่นะ แต่ไม่แน่ใจว่าอยู่เวรตอนไหน”
เธอเริ่มรู้สึกไม่แน่ใจในสิ่งที่ตัวเองเห็น “หรือว่าเขาจะเป็นแค่...ภาพหลอน?”
แต่ทุกครั้งที่เขาอยู่ข้างเธอ ความรู้สึกอบอุ่นนั้น...มันจริงเกินไป
วันหนึ่ง ขณะที่เธอเดินผ่านห้องฉุกเฉินยามค่ำ เธอได้ยินเสียงเด็กร้องไห้จากห้องพักญาติ
เธอเปิดประตูเข้าไป แล้วเห็นภาพที่ทำให้เธอขนลุก
เด็กชายอายุประมาณ 7 ขวบ นั่งอยู่บนตักของ “ธันวา” และสงบลงเมื่อเขากอดเบาๆ พร้อมพูดเพียงว่า “ไม่เป็นไรนะ แม่จะปลอดภัย”
เธอพาเด็กออกมาแล้วรีบวิ่งกลับไปดูห้องนั้นอีกครั้ง
...ว่างเปล่า ไม่มีใคร ไม่มีเสียง ไม่มีเงา
เธอรู้ตัวในตอนนั้นว่า — เธอกำลังหลงรักคนที่มีความลับบางอย่าง...ที่อาจไม่ใช่คนธรรมดา
