บทที่ 3: เสียงเงาที่ไม่เคยเงียบ
ผ่านมาเกือบหนึ่งปีนับจากวันที่เธอได้พบเขาครั้งสุดท้าย — มายด์ยังคงเดินผ่านต้นก้ามปูต้นเดิมทุกครั้งที่ออกเวร
ไม่มีเงาคุ้นเคย ไม่มีเสียงพูดนุ่มๆ
ไม่มีธันวา...แต่ทุกครั้งที่ลมพัดผ่าน
หัวใจเธอกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด — เหมือนเขายังอยู่
ชีวิตของมายด์ยังดำเนินต่อไปตามเส้นทางที่เธอเลือก
เธอกลายเป็นแพทย์ประจำแผนกฉุกเฉินในโรงพยาบาลเดิม
แม้จะเหนื่อยแทบขาดใจ แต่เธอก็มีรอยยิ้มให้กับคนไข้เสมอ
บางครั้งเธอก็เผลอหลุดพูดกับใครบางคนในอากาศ
บางทีเธอเงียบไปชั่วครู่ ก่อนเอ่ยเบาๆ ว่า
“ธันวา...ถ้าเธออยู่ตรงนี้ ฉันคงทำได้ดีกว่านี้อีกนะ”
ช่วงกลางปี โรงพยาบาลได้จัดนิทรรศการเล็กๆ
หัวข้อคือ “วีรบุรุษเงียบในเหตุการณ์เพลิงไหม้”
เธอเสนอให้ตั้งมุมหนึ่งเพื่อเล่าถึง “อาสาสมัครผู้ไร้ชื่อ”
แม้ไม่มีใครรู้เรื่องธันวาอย่างลึกซึ้งเหมือนเธอ
แต่ทุกคนที่เคยเห็นเขาผ่านๆ ก็ร่วมกันบอกเล่าความประทับใจ
พี่พยาบาลคนหนึ่งบอกว่า
“เขาเงียบมาก...แต่ทุกครั้งที่มีเด็กกลัวเข็ม จะมีคนกอดเบาๆ และบอกว่า ‘ไม่เจ็บนะ’”
หมออีกคนพูดว่า
“บางครั้งฉันลืมของไว้ ก็มีคนเอามาคืนวางไว้ตรงจุดเดิม โดยไม่มีใครเห็นว่าใครเอามา”
เธอฟังแล้วก็ยิ้มปนเศร้า
เขา...ยังทิ้งรอยไว้ แม้จะไม่มีใครเห็น
ค่ำวันหนึ่งหลังนิทรรศการปิด เธอกลับมายืนอยู่หน้าโต๊ะจัดแสดงที่มีรูปวาดใบหนึ่ง
เป็นภาพชายหนุ่มในเสื้อกาวน์ ไม่มีหน้า ไม่มีชื่อ
แต่มายด์รู้ว่าเป็นใคร — ธันวา
ขณะที่เธอกำลังจะเดินจากไป
ลมอ่อนๆ พัดผ่าน
และเธอได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ ราวกับเสียงในหัวใจ
“คุณทำให้ผมได้เป็นหมอจริงๆ... ขอบคุณนะมายด์”
หลายเดือนผ่านไป มายด์ได้ทุนไปเรียนต่อเฉพาะทางที่ต่างประเทศ
ก่อนออกเดินทาง เธอแวะมาที่ต้นก้ามปูอีกครั้ง
เธอแตะเปลือกลำต้นเบาๆ แล้วหลับตา
“ธันวา...ฉันจะไปแล้วนะ
แต่ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง
ความรักของเธอจะยังอยู่กับฉันเสมอ — เหมือนเงาที่ไม่เคยหายไปจากหัวใจฉัน”
เธอลืมตาขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
ก่อนก้าวเดินไปสู่ชีวิตใหม่ — โดยมี “เงา” ที่เคยรักที่สุด ติดตามอยู่ในใจตลอดไป
ไม่มีเงาคุ้นเคย ไม่มีเสียงพูดนุ่มๆ
ไม่มีธันวา...แต่ทุกครั้งที่ลมพัดผ่าน
หัวใจเธอกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด — เหมือนเขายังอยู่
ชีวิตของมายด์ยังดำเนินต่อไปตามเส้นทางที่เธอเลือก
เธอกลายเป็นแพทย์ประจำแผนกฉุกเฉินในโรงพยาบาลเดิม
แม้จะเหนื่อยแทบขาดใจ แต่เธอก็มีรอยยิ้มให้กับคนไข้เสมอ
บางครั้งเธอก็เผลอหลุดพูดกับใครบางคนในอากาศ
บางทีเธอเงียบไปชั่วครู่ ก่อนเอ่ยเบาๆ ว่า
“ธันวา...ถ้าเธออยู่ตรงนี้ ฉันคงทำได้ดีกว่านี้อีกนะ”
ช่วงกลางปี โรงพยาบาลได้จัดนิทรรศการเล็กๆ
หัวข้อคือ “วีรบุรุษเงียบในเหตุการณ์เพลิงไหม้”
เธอเสนอให้ตั้งมุมหนึ่งเพื่อเล่าถึง “อาสาสมัครผู้ไร้ชื่อ”
แม้ไม่มีใครรู้เรื่องธันวาอย่างลึกซึ้งเหมือนเธอ
แต่ทุกคนที่เคยเห็นเขาผ่านๆ ก็ร่วมกันบอกเล่าความประทับใจ
พี่พยาบาลคนหนึ่งบอกว่า
“เขาเงียบมาก...แต่ทุกครั้งที่มีเด็กกลัวเข็ม จะมีคนกอดเบาๆ และบอกว่า ‘ไม่เจ็บนะ’”
หมออีกคนพูดว่า
“บางครั้งฉันลืมของไว้ ก็มีคนเอามาคืนวางไว้ตรงจุดเดิม โดยไม่มีใครเห็นว่าใครเอามา”
เธอฟังแล้วก็ยิ้มปนเศร้า
เขา...ยังทิ้งรอยไว้ แม้จะไม่มีใครเห็น
ค่ำวันหนึ่งหลังนิทรรศการปิด เธอกลับมายืนอยู่หน้าโต๊ะจัดแสดงที่มีรูปวาดใบหนึ่ง
เป็นภาพชายหนุ่มในเสื้อกาวน์ ไม่มีหน้า ไม่มีชื่อ
แต่มายด์รู้ว่าเป็นใคร — ธันวา
ขณะที่เธอกำลังจะเดินจากไป
ลมอ่อนๆ พัดผ่าน
และเธอได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ ราวกับเสียงในหัวใจ
“คุณทำให้ผมได้เป็นหมอจริงๆ... ขอบคุณนะมายด์”
หลายเดือนผ่านไป มายด์ได้ทุนไปเรียนต่อเฉพาะทางที่ต่างประเทศ
ก่อนออกเดินทาง เธอแวะมาที่ต้นก้ามปูอีกครั้ง
เธอแตะเปลือกลำต้นเบาๆ แล้วหลับตา
“ธันวา...ฉันจะไปแล้วนะ
แต่ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง
ความรักของเธอจะยังอยู่กับฉันเสมอ — เหมือนเงาที่ไม่เคยหายไปจากหัวใจฉัน”
เธอลืมตาขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
ก่อนก้าวเดินไปสู่ชีวิตใหม่ — โดยมี “เงา” ที่เคยรักที่สุด ติดตามอยู่ในใจตลอดไป
ไม่มีบทถัดไปแล้ว
