บทที่ 4: ราคาของเวทมนตร์
วันผ่านไป อลยาเงียบ เธอเดินตามพ่อมดไปทุกที่ แต่ไม่เคยพูด ไม่เคยยิ้ม
จนคืนหนึ่ง เธอเริ่มร้องไห้ น้ำตาเป็นสีเลือด
พ่อมดรู้แล้ว ทุกวินาทีที่เธอฟื้นคืน เธอกำลังเจ็บปวดแบบที่ไม่มีใครเห็น เวทนั้นไม่ใช่ปาฏิหาริย์ แต่มันคือคำสาป
และคำสาป... เริ่มแพร่กระจาย
จนคืนหนึ่ง เธอเริ่มร้องไห้ น้ำตาเป็นสีเลือด
พ่อมดรู้แล้ว ทุกวินาทีที่เธอฟื้นคืน เธอกำลังเจ็บปวดแบบที่ไม่มีใครเห็น เวทนั้นไม่ใช่ปาฏิหาริย์ แต่มันคือคำสาป
และคำสาป... เริ่มแพร่กระจาย
