บทที่ 1: บ้านแห่งสายหมอก

“อลยา...” เขากระซิบ ราวกับชื่อของเธอจะทำให้หัวใจสลายอีกครั้ง
ผ่านมาเป็นสิบปีแล้วที่หญิงคนนั้นจากไป แต่ความคิดถึงไม่เคยจาง เขายังจำรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และเสียงสั่นของเธอขณะร่ายเวทในคืนมืดมิด
เขาเคยพยายามลืม แต่มันคือคำสาปแห่งรักแท้—ลบไม่ได้ มีแต่พักไว้ชั่วคราว
ตอนนี้ เขาแก่เกินไปที่จะรอความตายโดยไม่ลองทำบางสิ่งเป็นครั้งสุดท้าย: ชุบชีวิตอลยากลับมา