ตอนที่ 3: ทีละนิด ฉันเริ่มใส่ใจ
.jpg)
และเหตุผลนั้น...คือนารา
เธอไม่เคยโกรธแม้ว่าฉันจะยังปากเสีย เธอไม่เคยยอมแพ้แม้ว่าฉันจะยังเถียง เธอยังคงนั่งข้างๆ ฉันตอนเรียน ใช้ปากกาไฮไลต์สีชมพูขีดข้อความในหนังสือฉัน พร้อมพูดเบาๆ ว่า “อันนี้สำคัญนะ ดิโอน”
ทุกครั้งที่เธอยิ้ม มันมีอะไรบางอย่างในอกฉันที่รู้สึกแปลกๆ ฉันไม่เข้าใจ แต่มัน...ดี
ฉันเริ่มอดกลั้นอารมณ์เวลาครูดุ เริ่มจดเลคเชอร์ ถึงแม้ว่าลายมือจะยังเละๆ ฉันช่วยเพื่อนที่ล้มในสนามกีฬา—สิ่งที่เมื่อก่อนฉันไม่เคยคิดจะทำ
และสิ่งที่น่าตกใจที่สุด? ฉันปฏิเสธคำชวนจากเพื่อนให้หนีเรียน
“เป็นอะไรไปวะ?” เพื่อนถาม
ฉันตอบแค่ว่า “ฉันกำลังเปลี่ยนแปลง”
ทั้งหมดนั้น...เพราะผู้หญิงคนหนึ่ง—นารา คนที่มองฉันไม่ใช่จากอดีต แต่จากสิ่งที่ฉันอาจจะกลายเป็นในอนาคต