📚 เว็บนวนิยาย

ผู้เขียน: cano

หลายสัปดาห์ผ่านไป มินตรากับธีร์เริ่มกลับมาติดต่อกันบ่อยขึ้น พวกเขาใช้เวลาร่วมกันในวันหยุด พบกันตามร้านกาแฟ เธอวาดภาพ ส่วนเขานั่งอ่านหนังสือข้างๆ ทั้งคู่ไม่เร่งรีบ ไม่หวือหวา แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่นที่แฝงอยู่ในความเงียบ

คืนหนึ่ง ขณะที่ทั้งสองนั่งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา แสงจันทร์สะท้อนบนผิวน้ำอย่างงดงาม ธีร์หยิบสมุดเล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋า เป็นสมุดสเก็ตซ์ที่มินตราเคยวาดรูปให้เขาตอนเรียนมัธยม

“นายเก็บไว้อย่างดีเลยเหรอ?” เธอถามอย่างประหลาดใจ

“มันคือสิ่งเดียวที่เตือนฉันว่า… ฉันเคยมีใครสักคนที่เข้าใจฉันโดยไม่ต้องพูดอะไร” ธีร์ตอบ น้ำเสียงนุ่มลึก

เธอเงียบไป หัวใจเต้นแรงและอบอุ่นในเวลาเดียวกัน

“ฉันเคยกลัวว่าความรักมันจะทำให้เจ็บ... แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า สิ่งที่เจ็บกว่าคือการปล่อยให้มันผ่านไปโดยไม่พยายาม” มินตรากล่าว พร้อมกับมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

ธีร์ยื่นมือมาจับมือเธอไว้ “ฉันสัญญา… ครั้งนี้ฉันจะไม่หายไปไหนอีก”

ทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนที่มินตราจะยิ้มด้วยหัวใจที่เบาสบาย ดวงตาทั้งคู่สะท้อนแสงจันทร์อ่อนๆ ที่โรยตัวลงมาคล้ายคำอวยพรจากฟ้า

ใต้เงาจันทร์ที่เคยเป็นพยานรักแรกของพวกเขา... บัดนี้กลายเป็นพยานรักครั้งใหม่ ที่เกิดจากการให้อภัย ความเข้าใจ และการเริ่มต้นอีกครั้ง