บทที่ 4: ความลับที่ทำให้หัวใจสับสนวุ่นวาย

วันนี้ฉันเพิ่งมาถึงออฟฟิศ ก็เห็นโพสต์อิทแปะอยู่หน้าจอ
ลายมือเขาสวยมาก
“คุณชอบกาแฟดำ หรือกาแฟหวาน?”
ฉันยิ้มโดยไม่รู้ตัว ไม่นานกาแฟหวานก็ถูกวางไว้บนโต๊ะ ไม่มีชื่อ แต่ก็รู้ว่าใครให้... ใครล่ะถ้าไม่ใช่เขา
ช่วงเย็น ฉันหาเรื่องเข้าไปคุยกับเขา—เอารายงานที่จริงๆ ส่งเมลก็ได้ แต่ฉันอยากเห็นหน้าเขา และเหมือนเขาก็รอฉันเหมือนกัน
“คุณชอบทำงานที่นี่ไหม?” เขาถามตอนรับเอกสาร
“บางทีก็ชอบ บางทีก็อยากหนี” ฉันตอบเล่นๆ
เขาหัวเราะเบาๆ “แต่ฉันอยากให้คุณอยู่ที่นี่เสมอ”
โอ๊ยยย นั่นมันอะไร!?
ฉันรีบขอตัวออกมาก่อนที่ใจจะเต้นแรงกว่านี้
แต่ก่อนจะปิดประตู ฉันเห็นเขายิ้มน้อยๆ—ยิ้มที่ไม่เคยให้ใครในออฟฟิศ
ฉันเริ่มคิด... นี่มันยังเป็นแค่เรื่องงานอยู่เหรอ หรือว่ามีความรู้สึกบางอย่างที่เราสองคนยังไม่กล้าพูด?