📚 เว็บนวนิยาย

ผู้เขียน: cano

เมื่อเวลาผ่านไป อิงฟ้าเริ่มเห็นถึงการที่พัฒน์ใช้ดนตรีเชื่อมโยงผู้คนเข้าหากัน เขาไม่เคยทำให้ใครรู้สึกเหงาหรือถูกทอดทิ้ง เขามักจะคอยส่งยิ้มและพูดคุยให้กำลังใจคนรอบข้าง

วันหนึ่งในห้องพักผ่อน พัฒน์ได้นั่งเล่นกีตาร์และร้องเพลงในแบบของเขา อิงฟ้าที่นั่งอยู่มุมห้องพลันหันไปมอง

“ไม่คิดว่าเธอจะร้องเพลงได้ดีขนาดนี้” — อิงฟ้าเอ่ย

พัฒน์ยิ้มเล็กน้อยและตอบกลับด้วยเสียงที่อ่อนโยน

“ดนตรีคือการพูดภาษาที่ไม่ต้องการคำพูด...และบางครั้งก็เป็นสิ่งที่ทำให้เราเข้าใจกันมากขึ้น”

อิงฟ้ารู้สึกว่ามีบางอย่างที่อธิบายไม่ได้เกิดขึ้นในใจของเธอ ความรู้สึกที่ค่อยๆ เริ่มเติบโตในเงียบๆ