บทที่ 1: กลับสู่ท้องทุ่ง และหญิงสาวที่เคยรอ
เธอชื่อ ฝ้าย (Fai) — หญิงสาวชาวบ้านธรรมดา ที่เคยเป็นเพื่อนสนิทวัยเด็กของเขา
พวกเขาเคยเดินทุ่งนา เก็บดอกบัว ปั่นจักรยานไปตลาดด้วยกันทุกวัน
ในวันสุดท้ายก่อนนทีจะย้ายไปกรุงเทพฯ ฝ้ายยื่นดอกกระดาษทำมือให้เขา พร้อมคำพูดว่า
“โตขึ้นอย่าลืมบ้านเรา อย่าลืมฉัน”
แต่เขาก็หายเงียบไปตลอดสิบปี
ตอนนี้ฝ้ายโตเป็นหญิงสาวเรียบง่าย ทำไร่ทำนา พูดน้อย แต่รอยยิ้มยังเหมือนเดิม
และเมื่อเธอเห็นเขาอีกครั้ง เธอเพียงพูดว่า…
“กลับมาจริงๆ ด้วยสินะ”
พวกเขาเคยเดินทุ่งนา เก็บดอกบัว ปั่นจักรยานไปตลาดด้วยกันทุกวัน
ในวันสุดท้ายก่อนนทีจะย้ายไปกรุงเทพฯ ฝ้ายยื่นดอกกระดาษทำมือให้เขา พร้อมคำพูดว่า
“โตขึ้นอย่าลืมบ้านเรา อย่าลืมฉัน”
แต่เขาก็หายเงียบไปตลอดสิบปี
ตอนนี้ฝ้ายโตเป็นหญิงสาวเรียบง่าย ทำไร่ทำนา พูดน้อย แต่รอยยิ้มยังเหมือนเดิม
และเมื่อเธอเห็นเขาอีกครั้ง เธอเพียงพูดว่า…
“กลับมาจริงๆ ด้วยสินะ”
