📚 เว็บนวนิยาย

ผู้เขียน: cano

ร้านกาแฟเล็กๆ ตั้งอยู่บนถนนเก่าในย่านเมืองเก่าที่เกือบทุกคนเดินผ่านโดยไม่ทันสังเกต
เป็นสถานที่ที่นิ่งสงบ ทั้งยังเต็มไปด้วยกลิ่นหอมของกาแฟร้อนๆ และเสียงเพลงแจ๊สเบาๆ ที่เติมเต็มบรรยากาศที่ไม่น่าจะมีใครเข้าใจได้

ธวัชชัย นักเขียนหนุ่มวัย 32 ปีที่ใช้ชีวิตในความเงียบสงบของโลกตัวเอง มักมานั่งที่ร้านกาแฟนี้ทุกวันหลังจากเสร็จงาน
ในแต่ละวันเขาจะนั่งตรงมุมมืดสุดของร้าน ใกล้ๆ กับหน้าต่างบานใหญ่ มองไปที่ฝูงคนที่เดินผ่านไปมา

เขาชอบที่นี่เพราะไม่ค่อยมีใครรู้จักเขา
และที่สำคัญ — ที่นี่มีหญิงสาวคนหนึ่งที่เขาเห็นอยู่ทุกวัน

เธอมักนั่งอยู่โต๊ะข้างหน้าต่างตัวเดียว ดื่มกาแฟดำเงียบๆ ใส่แว่นตากลมและเสื้อผ้าสีเรียบง่าย
เธอมีบางอย่างที่ดึงดูดใจธวัชชัย ทำให้เขามักจะเผลอมองเธอโดยไม่รู้ตัว

บางครั้งเธอก็เขียนอะไรบางอย่างลงในสมุดหรือโน้ตบุ๊กของเธอ ไม่พูดคุยกับใคร ไม่ทำเสียงดัง
ดูเหมือนเธอจะเป็นคนที่เต็มไปด้วยความลับ...และมันทำให้ธวัชชัยรู้สึกสงสัย

“คุณทำอะไรอยู่ในโลกใบนี้?” เขาคิดกับตัวเองเสมอเมื่อมองเธอจากที่ห่างๆ

ทุกวันที่เขามาที่ร้านกาแฟ เขาจะพบเธอนั่งอยู่ที่เดิม
แต่ไม่เคยได้มีโอกาสเข้าไปพูดคุยกับเธอสักครั้ง
จนกระทั่งวันหนึ่ง...เขากลับไปที่ร้านและพบว่าเธอไม่ได้มาที่ร้านตามปกติ

ธวัชชัยรู้สึกแปลกใจ แม้จะไม่เคยพูดคุยกับเธอเลย แต่การที่เธอไม่มา มันทำให้เขารู้สึกขาดอะไรบางอย่าง
เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและเช็คข่าวจากหน้าหลัก แต่ก็ไม่ได้พบข้อมูลเกี่ยวกับหญิงสาวคนนั้นเลย

จนกระทั่งหลังจากนั้นไม่กี่วัน เขาก็พบเธออีกครั้งในร้านกาแฟ
คราวนี้เธอไม่ได้อยู่ในมุมเดิม แต่เลือกที่จะนั่งตรงกลางร้าน ท่าทางเหมือนจะมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไปในตัวเธอ

ธวัชชัยตัดสินใจเดินไปที่โต๊ะเธออย่างรวดเร็วและไม่ทันคิด

“ขอโทษครับ...ไม่ทราบว่าคุณไม่มาเมื่อวันก่อน มีอะไรหรือเปล่าครับ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่เครียดและรู้สึกประหม่า

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นจากสมุดของเธอและมองเขาด้วยสายตาที่ลึกซึ้ง
ใบหน้าเธอดูไม่คุ้นเคยเลยสำหรับธวัชชัย เธอไม่ได้เหมือนเดิมเลย — ราวกับว่าเธอเป็นคนใหม่

เธอยิ้มเบาๆ แล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่มีเรื่องต้องทำบางอย่าง”
แต่ในแววตาของเธอ...มีอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่

ธวัชชัยรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถหยุดถามเธอได้อีกแล้ว แต่ก่อนที่จะพูดอะไรออกไป เธอก็พูดขึ้นอีกครั้ง

“ฉันชื่อ ภัทริน ค่ะ...แต่ไม่จำเป็นต้องรู้จักฉันก็ได้” เธอพูดพลางยิ้มเล็กน้อย และทำท่าทางเหมือนไม่อยากพูดอะไรมากนัก

คำพูดของเธอทำให้ธวัชชัยรู้สึกสงสัยยิ่งขึ้น
ภัทริน? ทำไมเขารู้สึกเหมือนว่าเคยได้ยินชื่อของเธอที่ไหนสักแห่ง?

—

วันต่อมา ธวัชชัยพยายามหาข้อมูลเกี่ยวกับภัทรินจากอินเทอร์เน็ต แต่ก็ไม่พบอะไรที่ชัดเจน
เขาเริ่มรู้สึกว่าความลับของเธอเป็นอะไรที่ไม่ธรรมดา มีบางอย่างที่เขาไม่สามารถเข้าใจได้

หลังจากนั้น เขาก็เริ่มพบว่าภัทรินมาอยู่ที่ร้านกาแฟทุกวันเหมือนเดิม เธอไม่ได้พูดคุยกับใคร แต่เธอก็มักจะเขียนอะไรบางอย่างในสมุดของเธอ
บางครั้งธวัชชัยแอบมองเธอในขณะที่เธอหยิบปากกาขึ้นมาเขียน แต่ไม่เคยเห็นสิ่งที่เธอกำลังเขียน

เขาคิดไปเองหรือเปล่าว่า...เขาควรจะเข้าไปพูดคุยกับเธอมากขึ้น?

—

วันหนึ่ง เขาตัดสินใจลองถามเธออีกครั้ง “ภัทรินครับ...คุณเขียนอะไรอยู่ทุกวัน?”
คำถามที่เขาพูดออกไปทำให้ภัทรินหันมามองเขาด้วยความตกใจ

“คุณ...ไม่ได้ต้องการรู้หรอกค่ะ” ภัทรินตอบเสียงต่ำ

ธวัชชัยรู้สึกว่าเธอกำลังปิดบังอะไรบางอย่าง และมันทำให้เขาหวั่นใจว่าเธออาจมีอะไรซ่อนอยู่

ทันใดนั้น ภัทรินหยิบกระดาษจากสมุดออกมาและยื่นให้ธวัชชัย

“นี่...” เธอพูดสั้นๆ ก่อนที่จะเดินออกจากร้านไปในที่สุด

ธวัชชัยรับกระดาษจากมือของเธอด้วยความงุนงง
และเมื่อเปิดมันออก...เขาก็พบว่าเป็นแค่บันทึกสั้นๆ ที่ไม่มีคำพูดมากนัก

“ความลับที่ฉันเก็บซ่อนไว้...จะไม่สามารถหลุดออกมาได้จนกว่าจะถึงเวลา”

ธวัชชัยมองข้อความนั้นด้วยความสงสัย — และมันทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าภัทรินกำลังพาเขาไปสู่ทางตันที่เขาไม่สามารถกลับออกมาได้