📚 เว็บนวนิยาย

ผู้เขียน: cano

เสียงลมหนาวพัดผ่านต้นพยอมริมทางเดินในมหาวิทยาลัยเชียงใหม่อย่างแผ่วเบา กลีบดอกไม้สีขาวบางปลิวไสวลงสู่พื้นหญ้า มินตราเดินถือหนังสือรวมบทกวีเก่าเล่มหนึ่งไว้แนบอก เธอเดินผ่านทางเดินคุ้นเคยไปยังห้องสมุดที่เธอมักใช้เป็นที่หลบหนีจากความวุ่นวายในชีวิต

มินตราเป็นหญิงสาวเรียบร้อย ผิวขาวอมชมพู มีดวงตากลมโตที่ซ่อนความฝันและความเศร้าเอาไว้ เธอมักนั่งอยู่มุมเดิมเสมอ หน้าชั้นหนังสือวรรณกรรมคลาสสิก วันนี้ก็เช่นกัน

แต่สิ่งที่แตกต่างไปคือ มีชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงมุมนั้นก่อนแล้ว...

เขาสวมเสื้อสเวตเตอร์สีเทาอ่อน ผมดำขลับ และมีแว่นตากรอบบาง เขากำลังจดอะไรบางอย่างลงในสมุดโน้ตข้างๆ หนังสือเล่มหนาที่เปิดค้างไว้

มินตราหยุดมองเขาอย่างไม่ตั้งใจ

“ขอโทษค่ะ ตรงนี้นั่งได้ไหมคะ?” เธอถามเบาๆ

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น ดวงตาคู่นั้นมีแววลึกซึ้งอย่างแปลกประหลาด “เชิญครับ” เขาตอบเรียบๆ แล้วเลื่อนสมุดของตนออกห่างเล็กน้อย

เธอนั่งลง เปิดหนังสืออย่างเงียบๆ แต่ใจกลับไม่สงบเลย ใครกันนะ? นักศึกษาคณะไหน? ทำไมถึงไม่เคยเห็นเขามาก่อน?

ไม่กี่นาทีต่อมา เสียงกระซิบก็ดังขึ้นเบาๆ

“คุณชอบอ่านบทกวีเหรอครับ”

มินตราหันไปมองเขา “ค่ะ...แล้วคุณล่ะ?”

ชายหนุ่มยิ้มบางๆ “ผมชื่อธีร์ ผมเรียนปริญญาโทด้านปรัชญา พวกกวีก็เป็นปรัชญาชนิดหนึ่ง”

มินตราอมยิ้ม เธอรู้สึกแปลกใจที่มีใครเข้าใจสิ่งที่เธอรักแบบนี้

จากวันนั้น เธอกับธีร์เริ่มพบกันบ่อยขึ้นในห้องสมุด พูดคุย แลกเปลี่ยนหนังสือ แนะนำกันอ่าน ทั้งสองคนต่างมีความเงียบในแบบของตัวเอง แต่เมื่ออยู่ด้วยกัน ความเงียบนั้นกลับอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก

วันหนึ่งในสวนหลังหอสมุด ขณะที่ทั้งคู่กำลังนั่งอ่านอยู่ใต้ต้นพยอม ธีร์พูดขึ้นว่า

“คุณเชื่อในพรหมลิขิตไหม?”

มินตราหัวเราะเบาๆ “ฉันไม่แน่ใจ...แต่บางครั้งมันก็เหมือนมีบางอย่างดึงคนสองคนให้เจอกัน โดยไม่มีเหตุผล”

ธีร์พยักหน้า “ผมก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน ตั้งแต่วันแรกที่เห็นคุณเดินเข้ามาในห้องสมุด”

หัวใจของมินตราสะดุดกับคำพูดนั้น เธอหันไปสบตาเขา และพบว่าแววตาของเขาเต็มไปด้วยความจริงใจ

นับจากวันนั้น ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็เริ่มแนบแน่นขึ้น แม้จะไม่มีคำว่ารักเอื้อนเอ่ยออกมาชัดเจน แต่ทุกการกระทำของธีร์กลับสื่อความหมายลึกซึ้งกว่านั้น

จนกระทั่งวันหนึ่ง...ธีร์หายไป

เขาไม่ได้มาตามนัด ไม่มีข้อความ ไม่มีคำอธิบาย

มินตราไปหาที่ห้องเรียน ห้องสมุด แม้กระทั่งหอพักนักศึกษา แต่ไม่มีใครรู้จักชายชื่อธีร์

เธอเริ่มสับสน หวาดหวั่น และเจ็บปวด ราวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงภาพลวงตา

เธอเปิดสมุดบทกวีที่เคยอ่านด้วยกัน กลับพบแผ่นกระดาษแผ่นหนึ่งคั่นอยู่ตรงหน้า “บทกวีของชีวิต” ที่เขาเคยบอกว่าเขาชอบที่สุด

“ถ้าหัวใจคือแสง
ข้าขอเป็นเงาที่เฝ้าดูอยู่ไกลๆ
แม้ไร้คำพูดใด
แต่รักเจ้ามิเปลี่ยนเลย...”

มินตราน้ำตาร่วงลงบนหน้ากระดาษ เธอรู้แล้วว่า...หัวใจของเธอได้ฝากไว้กับใครบางคน ที่อาจไม่มีวันได้พบกันอีก