บทที่ 1: แสงสว่างมากเกินไป

อาลูน่าลืมตาขึ้นด้วยหัวใจว่างเปล่า ชื่อ "อาลูน่า" คือสิ่งเดียวที่เธอรู้ มันเขียนอยู่บนกำไลโลหะที่ข้อมือ
ทุกคนในเมืองนี้มีเหมือนกัน—กำไลชื่อเดียวที่ยืนยันการมีอยู่
“อรุณสวัสดิ์” ชายแปลกหน้าเดินผ่านเธอในเวลาเดิมทุกวัน
“อรุณสวัสดิ์” เธอตอบกลับ แม้ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
ชีวิตเหมือนเครื่องจักร—ตื่น กิน ทำงาน หลับ ไม่มีความทรงจำ ไม่มีความรู้สึก ไม่มีคำถาม
แต่เช้านี้ต่างออกไป ขณะที่อาลูน่าเดินผ่านถนนหินสีขาว เธอเห็นบางอย่าง... เงาจางๆ ใต้เท้าของเธอเอง