บทที่ 2: แม่มดที่ถูกลืม

แต่นารา... สัมผัสเขาได้โดยไม่เป็นอะไร
"ทำไมเธอไม่สลายตอนแตะตัวฉัน?" คาเอลถามด้วยน้ำเสียงสงสัย
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"
คาเอลพานาราไปที่ที่เขาอาศัยอยู่—กระท่อมเก่าในหมอก ทั้งสองเริ่มเล่าเรื่องราวให้กันฟัง
คาเอลเกลียดมนุษย์เพราะอดีตที่เจ็บปวด แต่นาราไม่เหมือนใคร รอยยิ้มของเธอจริงใจ แววตาของเธออบอุ่น
"เธอแปลกดีนะ" เขาว่า
"บางทีเพราะฉันก็ไม่รู้สึกว่าเป็นคนธรรมดาตั้งแต่มาโลกนี้" นาราหัวเราะเบาๆ