บทที่ 4: เมื่อล้มสลายใกล้เข้ามา

ไอร่ามองทุกอย่างผ่านหน้าต่าง “ทั้งหมดนี้...เป็นเพราะฉัน” เธอกระซิบ
เธอวิ่งไปที่หน้าผา—สถานที่สุดท้ายที่เธอเห็นคาเอล กลางสายฝน เธอพบเขานั่งนิ่ง เปียกโชก มือถือคัมภีร์ที่แทบไม่มีสีหลงเหลือ
“ฉันผิด...ฉันไม่ควรกล่าวหาเธอ” ไอร่าพูดเสียงสั่น “ฉันกลัว...เพราะฉันก็รู้สึกเหมือนกัน”
คาเอลมองเธอด้วยความตกใจ
โดยไม่พูดอะไร ไอร่ากอดคาเอลไว้ คัมภีร์ในมือของคาเอลเริ่มเปล่งแสง แสงสีชมพูหมุนวนรอบตัวพวกเขา ท้องฟ้าที่แตกร้าวค่อยๆ หยุดเสียงคำรามลง