บทที่ 2: “ช่วงเวลาที่พลาดไป”

"คีรานา อย่าลืมซื้อของฝากนะ" อวันยิ้มกว้างแบบไม่สนใจเท่าไหร่
"อืม แน่นอน! แต่ถ้าฉันคิดถึงก็ทักมานะ" คีรานาตอบพร้อมกับตาเป็นประกาย
อวันพยักหน้า แม้ว่าในใจเขาจะอยากพูดมากกว่านั้น เขาอยากบอกว่าเขาก็คิดถึงเธอเหมือนกัน แต่เขากลับเก็บมันไว้ในใจ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร บางทีการรักใครสักคนมันก็ยากที่จะพูดออกมา
วันที่คีรานากลับมา อวันรู้สึกว่าเขาไม่สามารถเก็บความรู้สึกเหล่านี้ไว้ได้อีกต่อไป