บทที่ 2: เสียงของความเงียบ

แต่ทุกครั้งที่เธอได้ยินเสียงเพลงเก่าๆ ที่พายุเคยเล่นบนกีตาร์ เสียงในใจก็ร้องไห้
วันหนึ่ง เธอได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนเก่า “เฮ้ อิง พายุกลับมาแล้วนะ แกอยากเจอเขาไหม?”
หัวใจของเธอเต้นรัว หลากหลายความรู้สึกตีกันในอก ทั้งโกรธ ทั้งคิดถึง และคำถามมากมาย...
เธอตัดสินใจไปที่ร้านกาแฟเล็กๆ ที่เคยเป็นที่นัดพบของพวกเขาในอดีต และที่นั่น เขาก็นั่งรออยู่จริงๆ...
“อิง... ขอโทษที่หายไป” พายุพูดเบาๆ ดวงตาของเขาสะท้อนแววเจ็บปวด
เธอเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะถามเสียงสั่น “ทำไมถึงไม่ติดต่อมาเลย?”
พายุหลบสายตา “แม่ฉันป่วยหนัก ฉันไม่มีเวลาหรือแม้แต่ใจจะรักใครเลยตอนนั้น...”
คำอธิบายที่ดูเหมือนเข้าใจได้ แต่มันไม่ง่ายที่จะยกโทษให้กับความเจ็บที่เธอเผชิญเพียงลำพัง