บทที่ 2: บาดแผลที่มองไม่เห็น
วันเวลาผ่านไป การพบกันครั้งนั้นกลายเป็นจุดเริ่มต้นของการพบกันอีกหลายครั้ง อารกามักจะมานั่งกับราเนียที่ป้ายรถเมล์ คุยกันเรื่องชีวิต โรงเรียน และ...ความสูญเสีย
“ฉันก็เคยสูญเสียเหมือนกัน” อารกาพูดพลางมองท้องฟ้า “พ่อของฉันเสียไปเมื่อสองปีก่อน ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกนั้น นอกจากคนที่เคยเจอ”
ราเนียเงียบไป เธอรู้สึกเหมือนได้เจอใครสักคนที่เข้าใจบาดแผลในใจของเธอ
พวกเขาไม่เคยพูดถึงความรู้สึกออกมาตรงๆ แต่สายตา ความเงียบ และรอยยิ้มเล็กๆ เหล่านั้น...มากพอแล้ว
แม้บาดแผลจะมองไม่เห็น แต่ทีละน้อย พวกเขาก็เริ่มรู้สึกว่า...ตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว
“ฉันก็เคยสูญเสียเหมือนกัน” อารกาพูดพลางมองท้องฟ้า “พ่อของฉันเสียไปเมื่อสองปีก่อน ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกนั้น นอกจากคนที่เคยเจอ”
ราเนียเงียบไป เธอรู้สึกเหมือนได้เจอใครสักคนที่เข้าใจบาดแผลในใจของเธอ
พวกเขาไม่เคยพูดถึงความรู้สึกออกมาตรงๆ แต่สายตา ความเงียบ และรอยยิ้มเล็กๆ เหล่านั้น...มากพอแล้ว
แม้บาดแผลจะมองไม่เห็น แต่ทีละน้อย พวกเขาก็เริ่มรู้สึกว่า...ตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว
