บทที่ 1: เมื่อโลกเริ่มเงียบสงบ

“ทำไมชีวิตถึงใจร้ายจังนะ…” เธอพึมพำเบาๆ
ไม่มีใครให้พูดด้วย ไม่มีอ้อมกอดอบอุ่นของแม่ที่เคยปลอบใจ ทุกอย่างเปลี่ยนไป โรงเรียนกลายเป็นที่เงียบเหงา เพื่อนๆ ก็ห่างเหินเพราะเธอกลายเป็นคนเงียบ
จนกระทั่งมีใครบางคนนั่งลงข้างๆ
“รอรถเมล์เหรอ?” ผู้ชายคนนั้นถาม เสียงเขานุ่มแต่ลึก
ราเนียพยักหน้า เธอไม่อยากพูด แต่มีอะไรบางอย่างในตัวเขาที่ทำให้เธอไม่ลุกหนี
“ฉันชื่ออารกา” เขายิ้มจางๆ “เธอดูเศร้าจัง”
และไม่รู้ทำไม น้ำตาของราเนียก็ไหลออกมา