Chapter 2: รอยยิ้มที่ทำให้สับสน

ในห้องเรียน ดิมาสก็ยังเหมือนเดิม หยอกล้อ ชวนคุย แอบแบ่งขนมตอนครูไม่เห็น แต่นายาเริ่มรู้สึกผิด ไม่เข้าใจว่าทำไมความรู้สึกที่เคยชัดเจนกับดิมาสถึงเริ่มพร่ามัว
วันหนึ่ง เรย์มารอหน้าโรงเรียน “กลับด้วยกันมั้ย?” เขาพูดเสียงเรียบๆ
“หือ? พี่ผ่านบ้านฉันเหรอ?”
“ไม่อะ แค่อยากไปส่ง”
นายาอึ้ง เรย์ที่เคยเย็นชากลับชวนกลับบ้าน?
ตลอดทางพวกเขาคุยกันเบาๆ เรื่องอากาศ หนัง ไปจนถึงเรื่องของดิมาส
“เขารักเธอมากเลยนะ รู้มั้ย?” เรย์พูดขึ้นมา
นายานิ่ง รอยยิ้มของเรย์ในเย็นวันนั้น ไม่ใช่รอยยิ้มธรรมดา มันคือรอยยิ้มที่ทำให้เธอคิดถึงทั้งคืน