บทที่ 1: การพบกันในฤดูฝน

เมื่อเข้ามาในร้าน ภัทรเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้หน้าต่าง นภัสมองออกไปข้างนอกด้วยแววตาที่เหม่อลอยเหมือนกำลังคิดถึงบางสิ่ง ภัทรเดินไปที่เคาน์เตอร์และสั่งกาแฟ ขณะที่เขารอเครื่องดื่ม เขาก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่หญิงสาวคนนั้น ซึ่งดูเหมือนจะไม่มีใครในโลกนี้คอยอยู่ข้างเธอ
หลังจากที่เขาได้รับกาแฟ ภัทรจึงตัดสินใจเดินไปขอนั่งร่วมโต๊ะกับเธอ เพราะที่ร้านเต็มไปด้วยลูกค้าคนอื่นๆ
“ขอโทษครับ ถ้าไม่รังเกียจ อยากจะขอนั่งด้วยได้ไหมครับ?” ภัทรถามอย่างสุภาพ
นภัสมองเขาแวบหนึ่งแล้วยิ้ม “ได้ค่ะ” เธอไม่ได้พูดอะไรมาก แต่รอยยิ้มของเธอทำให้ภัทรรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่ไม่แสดงอารมณ์มากนัก
ภัทรนั่งลงและพูดคุยกับนภัสเกี่ยวกับเรื่องต่างๆ จนทั้งสองเริ่มเปิดใจพูดคุยกันอย่างเป็นธรรมชาติ