บทที่ 2: เพลงที่แต่งจากเธอ
ครามเริ่มแวะเวียนมาที่ร้านหนังสือของฝนรินทุกวัน เขาแต่งเพลงใต้เสียงฝน ใช้เวลาฟังเรื่องเล่าจากหนังสือที่เธอชอบ และเริ่มใช้เธอเป็นแรงบันดาลใจในงานดนตรีของเขา
ความผูกพันเติบโตอย่างเงียบ ๆ แต่ลึกซึ้ง ฝนรินรู้สึกว่าชีวิตที่เคยเงียบเหงาของเธอกลับมีท่วงทำนองอบอุ่นขึ้นทุกวัน
แต่แล้ววันหนึ่ง ครามได้รับข่าวว่าต้องกลับกรุงเทพฯ เพื่อเซ็นสัญญากับค่ายเพลงใหญ่ มันคือโอกาสครั้งสำคัญของชีวิตเขา
“ถ้าฉันไป...เธอจะลืมฉันไหม?”
“หนังสือบางเล่มเราอาจไม่ได้อ่านทุกวัน แต่ก็ไม่เคยลืมว่ามันเคยเป็นเล่มโปรด” — ฝนรินตอบด้วยรอยยิ้มเศร้า
ความผูกพันเติบโตอย่างเงียบ ๆ แต่ลึกซึ้ง ฝนรินรู้สึกว่าชีวิตที่เคยเงียบเหงาของเธอกลับมีท่วงทำนองอบอุ่นขึ้นทุกวัน
แต่แล้ววันหนึ่ง ครามได้รับข่าวว่าต้องกลับกรุงเทพฯ เพื่อเซ็นสัญญากับค่ายเพลงใหญ่ มันคือโอกาสครั้งสำคัญของชีวิตเขา
“ถ้าฉันไป...เธอจะลืมฉันไหม?”
“หนังสือบางเล่มเราอาจไม่ได้อ่านทุกวัน แต่ก็ไม่เคยลืมว่ามันเคยเป็นเล่มโปรด” — ฝนรินตอบด้วยรอยยิ้มเศร้า
