บทที่ 1 – เด็กที่วิ่งตามสายลม

“เหมือนเท้าเขาไม่แตะพื้นเลยตอนวิ่งนะ” ลุงสุริยะชาวนาใกล้ลำธารพูดขึ้น
สำหรับอวัน การวิ่งก็เหมือนการหายใจ ง่าย เป็นธรรมชาติ และสนุกสนาน แต่คืนหนึ่ง ขณะที่เขานั่งอยู่บนต้นมะม่วง มองดูดาว เสียงประหลาดก็ดังขึ้น
“อวัน…”
“เวลาของเจ้ากำลังจะมาถึง…”
อวันนิ่งงัน หัวใจเต้นแรง ท้องฟ้าเปลี่ยนสีทันใด เขารีบลงจากต้นไม้ วิ่งกลับบ้าน แต่ลมก็เหมือนจะพัดตามเขามาด้วย
และในคืนนั้นเอง อวันฝันว่าตัวเองกำลังลอยขึ้นฟ้า