ร่องรอยความทรงจำ

อาร์กามาถึงด้วยก้าวช้า ตาของเขาแดงเพราะไม่ได้นอน เขารู้ว่านี่อาจเป็นการพบกันครั้งสุดท้าย พวกเขานั่งบนม้านั่งไม้เก่า ๆ คุยถึงความหวังที่ไม่อาจเป็นจริง สัญญาที่ไม่อาจจับต้องได้
รานีรู้สึกแน่นหน้าอก มือของเธอจับเสื้อแจ็กเก็ตของอาร์กาแน่นเหมือนต้องการเก็บความอบอุ่นครั้งสุดท้ายก่อนพรุ่งนี้ที่ไม่แน่นอน
“ถ้านี่คือการพบกันครั้งสุดท้ายของเรา ฉันอยากให้เธอจำไว้เรื่องเดียว ราน ฉันรักเธอมากกว่าสิ่งอื่นใด”
อาร์กาจ้องตารานีด้วยความรัก น้ำตาของเขาหล่นลงอย่างเงียบ ๆ