บทที่ 2: เอลิร่าผู้ไม่เคยยิ้ม

ไม่มีการต้อนรับ ไม่มีรอยยิ้ม รายันต้องข่มใจไม่ให้ตัวสั่น หญิงสาวตรงหน้านี้ไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา แต่ก็ไม่ใช่ปีศาจ เธอ...ว่างเปล่า
“ทำไมเจ้าถึงรักไม่ได้?” รายันถามขึ้น เอลิรากะพริบตาช้า ๆ “คำสาป ข้าไม่สามารถรู้สึกอะไรได้เลย ไม่สามารถรัก ไม่สามารถเจ็บ ไม่สามารถสุข ชีวิตข้ามีแต่เวลาที่ไหลผ่านอย่างไร้ความหมาย”