บทที่ 4: ร่มแห่งความลับ
วันนั้นฝนตก และฉันไม่ได้พกร่ม รากะก็โผล่มาพร้อมร่มเล็กๆ ของเขา แล้วเดินมาส่งฉัน
เราต้องเดินใกล้กันมาก
“ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ ที่เราจะมาเดินแบบนี้” ฉันพูดเบาๆ
เขายิ้มบางๆ แล้วตอบว่า “ฉันเองก็ไม่คิดว่าจะชอบคนที่นั่งอยู่หลังห้อง”
หัวใจฉัน...ระเบิดไปแล้ว
เราต้องเดินใกล้กันมาก
“ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ ที่เราจะมาเดินแบบนี้” ฉันพูดเบาๆ
เขายิ้มบางๆ แล้วตอบว่า “ฉันเองก็ไม่คิดว่าจะชอบคนที่นั่งอยู่หลังห้อง”
หัวใจฉัน...ระเบิดไปแล้ว
 duduk di bawah cahaya bulan di loteng tua, dikelilingi buku-buku tua dan debu berterbangan. Di tangannya, buku besar yang terbuka dan mengeluarkan cahaya sihir berwarna ungu dan ema.jpg)
 in broken armor with a glowing red sword stands protectively in front of a witch (Kiyoung) in a black robe, her hands emitting blue magic. The k.jpg)
