บทที่ 2: ความเงียบที่พูดได้

เธอช่วยเก็บเมล็ดกาแฟ บางวันก็ช่วยเขียนป้ายร้านกาแฟเล็กๆ ของคราม
แม้ครามจะพูดน้อย แต่เขาอยู่ข้างๆ เธอเสมอ ไม่ว่าจะวันที่ฟ้ามืด ฝนตก หรือเธอร้องไห้เงียบๆ ในห้องไม้
“ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่ตลอดเลย?” แพรวาถามในคืนหนึ่งที่ทั้งสองนั่งมองพระจันทร์
“เพราะผมรอคนคนหนึ่ง” เขาตอบ
“เธอกลับมาหรือยัง?” เธอถามต่อ
เขานิ่งไป แล้วมองหน้าเธอ
“ผมไม่แน่ใจ... ว่าคนนั้นจะเป็นคุณรึเปล่า”
หัวใจแพรวาเต้นแรง คำพูดนั้นเหมือนท้าทายใจเธอ
เธอเริ่มรู้แล้วว่า เขาไม่ได้เงียบเพราะเย็นชา แต่เงียบเพราะเขารัก... รักอย่างเงียบงันและรอคอย