บทที่ 2: การเติบโตไปพร้อมกัน
ในหลายๆ คืนที่พวกเขามาพบกันที่สวนสาธารณะ ดินและพัชรเริ่มสร้างความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้ง พัชรมักจะเล่าเรื่องราวความฝันและความกลัวในชีวิตของเธอให้ดินฟัง และดินก็เริ่มเปิดใจถึงความรู้สึกของเขาที่ไม่เคยเปิดเผยให้ใครรู้
“พัชร… คุณเคยคิดไหมว่าความฝันของเรามันเป็นเพียงแค่ภาพลวงตาที่เราวาดขึ้นมา หรือมันคือสิ่งที่เราสามารถทำให้เป็นจริงได้?” ดินถามในคืนหนึ่งที่ท้องฟ้ามืดมิด
พัชรมองไปที่ดินและตอบ “ฉันคิดว่าเราต้องเชื่อในตัวเองก่อน เราไม่สามารถมองแค่ความกลัวที่มาขัดขวางเรา แต่ต้องมองไปข้างหน้าและลงมือทำ”
ดินรู้สึกประทับใจในคำพูดของพัชร และเขาก็เริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมเขาจึงต้องกลัวที่จะเปิดใจให้กับความรักและการเปลี่ยนแปลงในชีวิต
ในช่วงเวลาหลังจากนั้น เขาเริ่มเข้าใจว่าความรักไม่ใช่แค่สิ่งที่ต้องการหรือหามา แต่เป็นสิ่งที่ต้องให้โอกาสตัวเองและคนอื่น
“พัชร… คุณเคยคิดไหมว่าความฝันของเรามันเป็นเพียงแค่ภาพลวงตาที่เราวาดขึ้นมา หรือมันคือสิ่งที่เราสามารถทำให้เป็นจริงได้?” ดินถามในคืนหนึ่งที่ท้องฟ้ามืดมิด
พัชรมองไปที่ดินและตอบ “ฉันคิดว่าเราต้องเชื่อในตัวเองก่อน เราไม่สามารถมองแค่ความกลัวที่มาขัดขวางเรา แต่ต้องมองไปข้างหน้าและลงมือทำ”
ดินรู้สึกประทับใจในคำพูดของพัชร และเขาก็เริ่มตั้งคำถามกับตัวเองว่าทำไมเขาจึงต้องกลัวที่จะเปิดใจให้กับความรักและการเปลี่ยนแปลงในชีวิต
ในช่วงเวลาหลังจากนั้น เขาเริ่มเข้าใจว่าความรักไม่ใช่แค่สิ่งที่ต้องการหรือหามา แต่เป็นสิ่งที่ต้องให้โอกาสตัวเองและคนอื่น
